Het blijft in het leven, lijkt het, een altijd durend spel tussen donker en licht. Donker, dat zijn de zwarte gaten van onmacht, het kwade, de dingen waar je niks aan kunt doen, maar die niet bijdragen tot Geluk. Bij Harry Potter heten ze 'dementors', dat wat alle blijdschap en geluk uit je wegzuigt, zó dat je geen uitzicht meer ziet en denkt dat het nooit meer goed komt.Ik vraag me ondertussen af, of mensen die 'contemplatieverig' leven, hier extra gevoelig voor zijn. Ze kunnen niet 'een-beetjeaan-de-oppervlakte'-leven, steeds maar weer willen ze naar de kern van wat echt en waardevol is. Des te meer ervaar je en voel je hoeveel en hoezeer het er vaak niet is: leven vanuit je hart en niet vanuit dogma's en regeltjes. Dan kan het soms donker worden, alsof het licht niet schijnen kan.
Veel dingen kun je niet veranderen, alleen maar altijd weer je eigen innerlijk. Daar is het vrij, daar kun je het altijd laten stromen, hoe erg de omstandigheden buiten je, ook anders zijn: het heeft met altijd mogelijke vernieuwing en 'schepping' te maken, zei M. over de woorden die ik vanochtend bij de meditatie voorlas. Is het bij de Waal?, vroeg ze en dat klopte:
OP STENEN BIJ LAAG WATER
Het licht
heeft het water nodig
om te glinsteren.
De harde basaltstenen
zijn donker en grijs
hoekig, met scherpe punten.
Het water rijst
het vult de kieren en holen
en zie: plekjes licht
overal
waar water heeft kunnen stromen.
Stromen van levend water
in je
je wordt een vat vol licht
het Licht
heeft jou nodig
om te kunnen glanzen.
