'Ik wil naar bed. Dit is de eerste keer in mijn leven dat ik dit zeg!' zei nichtje L. in de trein om kwart voor elf 's-avonds. Ze had ook zo'n beetje de drukste dag van haar leven meegemaakt: 's-ochtends om 8 uur op en een wedstijd hockey, daarna teambuilding (ja, ook op haar leeftijd): naar een jeu de boules-baan, toen met de Bus en de Trein (dat ís wat als je een auto-kind bent): alle twee de kaartjes bewaard. Wandelen naar de diertentuin, de dierentuin, in de klimtoestellen, wandelen naar andere Tante en Nichtjes, feestje, spelen met jongetjes aldaar, in het Donker wandelen naar het station.'O, wat zal ik blij zijn, als ik zometeen in de trein zit, wanneer komt het station nou, zijn we er al bijna?' Aangekomen stortte ze zich op de bank. Daar kwam de eerste geeuw. De trein bleef nog eventjes op het station: oponthoud. 'Waar zijn de kaarten?" zei ze.'Nu zit je rustig in de trein en nu wil je weer wat DOEN?!' vroeg ik. Jeetje wat heb ik een actief nichtje! Het gaat maar door tot en met weten dat je naar bed wilt. 'Ja , dit is voor het eerst dat ik het zelf wil. Ik wil naar bed!
Dat is inderdaad bijzonder. Dat je een eigen grens kan stellen. Dat je zelf iets wilt en dat je het dan kan realiseren: bepalen om naar bed te gaan. Ik herinner me dat moment van vroeger nog goed: Ik lag in bed, want ik moest naar bed en ik dacht: EENS komt de tijd, als ik groot ben, dat ik dat zélf kan beslissen! O, wat zal ik dan gelukkig zijn, dan ben ik VRIJ! Ik weet nog dat het voor het tv-progamma De Wrekers was, wat ik de ene keer wel nog mocht kijken en de andere keer niet. De Wrekers met Emma Peel, blijft een favorietje.
Tja, zelf iets willen is mooi. Sommige dingen kun je zomaar altijd laten uitkomen: elke dag zelf bepalen wanneer je naar bed wil. Andere dingen niet. Dan blijk je met handen en voeten gebonden te zijn aan de wil van die ander. Bijvoorbeeld als je zou willen dat een ander toenadering zoekt of een contact herstelt. Dan blijkt dat de vrijheid van het geen-kind-meer-zijn pas een glans krijgt, in verbondenheid.
