'Ik heb dat in het echt zo meegemaakt', hoorde ik een man aan het tafeltje naast mij aan anderen vertellen, 'ik had twee dagen gewandeld in de woestijn en toen kwam ik aan bij de Rode Zee, en daar kun je duiken en dat was fantastisch... eerst was er niks, helemaal niks en toen ineens alles! Dat is precies het soort ervaring die ik dagelijks nastreef, dacht ik.Ik zat in Burgers Zoo in de Desert, een van de uitgebreide binnengebieden die men daar gemaakt heeft. Door een lange onderaardse gang van 35 meter kom je dan uit bij de Bush en als je daar doorheen gaat dan kun je afdalen naar de Ocean, tot diep in de zeebodem waar haaien zwemmen. Ik had die gang net omgekeerd gemaakt en dit groepje naast me was van plan om naar de Ocean te gaan.
Burgers Zoo is een prachtige plek waar je je eigen trip kunt maken, vooral als je een abonement hebt, want dan voel je niet meer de drang om alles te willen zien. Vanaf station Arnhem is het een prettige wandeling door het Sonsbeeckpark tot de ingang. Het was regenachtig weer en mijn trip, deze keer, bestond uit het welbewust kijken naar de verschillende soorten Europeese bomen in het park in de regen en de wind, in de Busch de intens groene kleuren en felgekleurde bloemen van de tropen waarnemen en afdalen in de Ocean, tussen de kleurige vissen en luisteren naar het soort geluiden dat je onder water schijnt te horen. Ooit vond ik het daar een heel troostende plek en nu bedacht ik dat dit komt omdat het wellicht het soort geluid is, dat je als foetus in de baarmoeder hoort: het kloppend en ruizend stromen van vloeistoffen.
Natuurlijk kon ik het niet laten om toch ook andere dingen tot me te nemen. Dat terras in de Desert, het is precies zo als in het echt in New Mexico, alleen sloeg hier de roffelende regen op het dak erboven. En ik ben daarna nog lang bij de gorilla's gaan kijken. Hoe bijna beangstigend die soms op mensen lijken! De armen over elkaar heen gevouwen, fronsen, ze kijken je soms recht aan, ze gaan staan en kijken reikhalzend met een houding: en waar blijft het nou? Het eten, dus. De stilte van de dieren tegenover het altijd gepraat en geroezemoes van de mensen, om je heen, ook altijd een aparte ervaring.
Van niks naar alles...van het donker als je je ogen nog niet open hebt wanneer je net ontwaakt bent, naar alles waarmee een dag zich vult, waarmee je het láát vullen en dan in de nacht, als je je weer neerlegt, dan is alles alweer verdwenen in een niks... zo leef je het leven van de ene dag in de andere. Veel vergeet je, veel sla je op en komt onverwachts weer eens te voor schijn, maar in feite blijft niks: alles komt en gaat.
Op de terugweg regende het voortdurend, de natheid van al die ritselende blaadjes rondom je, het water van de waaiende vijver die daardoor op stroken ineengevouwen zilverachtig papier lijkt, in mij schoot een gedicht van William Carlos Williams te binnen die ik al lopend als een soort mantra prevelde. Ooit opende deze simpele woorden een nieuwe werklijkheid voor me,alsof ik van niks naar een soort Alles gezogen werd. Hoe dat kan? Het is het geheim van woorden en wat zij vermogen, ik weet nog steeds niet wat er dan precies gebeurt in mij, bij deze regels:
so much depends
upon
a red wheel
barrow
glazed with rain
water
beside the white
chickens
