Het is zo'n dag in het wijkcentrum om de vergankelijkheid van het leven te bemijmeren. Vandaag werd de oudste en trouwste vrijwilliger van het wijkcentrum, meer dan 25 jaar paraat, begraven. In stilte. Ik hou erg van het woord 'stilte', behalve in dit geval. Dat je géén afscheid kunt nemen en er pas een rouwkaart komt als die ander van de aardbodem verdwenen is, het moest niet mogen... mensen zijn niet alleen maar deel van hun familie en een paar naasten, maar ook van een mensengemeenschap. Zeker in het geval van T.T. had onder andere alzheimer en is daar alleen maar erg verdrietig over geweest. In het begin kwam hij nog regelmatig, zelfs met een vrijwilliger uit het verpleeghuis, die hem hielp zijn rollator mee te duwen. En dat terwijl T. met tafels en stoelen, koffie en wat al niet heeft gesjouwd en in oude tijden alleen in het wijkcentrum was, terwijl de beheerder de hele dag boodschappen ging doen.
Er was een tijdje toen, dat T. het wel fijn vond om in het wijkcentrum te zijn en erin kon berusten dat hij dingen niet meer kon.Tenslotte had hij als vrijwilliger zoveel en zo vaak klaar gestaan voor mensen die dingen niet meer konden. Hij harkte en schoffelde de tuintjes bij mensen in de buurt en bracht ze zelfgemaakte kerststukjes. Hij wist precies waar de goede dennenbomen en denneapppels te vinden waren in het bos.
Ik haalde hem,voordat mijn dienst begon, bij hem thuis op en duwde hem en zijn rolstoel naar het wijkcentrum. Dat was toen hij nog thuis kon wonen, voor de verpleeghuisopname. Toen hij nog kon zeggen: ik begin dingen te vergeten, soms lijkt het net een waas.
De laatste keer dat hij in het wijkcentrum was, sloeg de paniek in zijn ogen, toen er mensen binnen kwamen die riepen: Dag T ! en hij ze niet meer herkende. Daarna kwam het bericht dat hij niet meer zou komen. De laatste keer dat ik hem bezocht in het verpleeghuis, huilde hij alleen maar. 'Ik wil liever dood', herhaalde hij steeds.
Mag je dan blij zijn, dat dit inderdaad relatief snel gebeurd is? Ik ben daartoe wel geneigd. Alleen maar verdrietig zijn en niemand willen zien, dat is toch een beetje de hel op aarde. Ach, laat ik alleen maar zeggen: Dag T.!
