Ascension

Het blijkt een tekst van Kahil Gibran te zijn, die B. vanochtend voorlas bij de meditatie:

Wanneer je de onzichtbare tempel bezoekt,
kom dan alleen voor vervoering en intimiteit
want als je de tempel bezoekt om te vragen, zul je niet ontvangen
als je haar binnen gaat om je te vernederen, dan zul je niet boven jezelf uit kunnen stijgen.
Zelfs als je zou gaan om het goede voor anderen af te smeken, zul je niet verhoord worden.
Het is genoeg dat je de onzichtbare tempel betreedt.

De onzichtbare tempel... waar is die dan, als je die niet kunt zien? Ergens in je geest, ergens als je ernaar zoekt... Ergens waar het stil is, of niet?
Ring!!! Ring!!! De telefoon ging, dat was nog nooit eerder gebeurd, en toen volgde daar door heen, de mobiel van M. die zeer luid en indringend Mozart's Eine kleine Nachtmusiek blérde, en nog een keertje. We schoten alle drie in de lach. De onzichtbare tempel werd gevuld met een glimlach, iets lichts, geluid dat de verdere stilte kleurde, lichte vervoering en intimiteit waarnaar je kunt opklimmen.

In Venetië is me het omgekeerde gebeurd. Als een soort toetje had ik het kunstwerk Ascencion van Anish Kapoor voor het laatste bewaard, in de basiliek van St Giorgio, tegenover Venetië, had Kapoor een soort zuil van lucht, gemaakt. Ik had er al foto's en een filmpje van gezien. Prachtig, hoe die witte damp in het schemerduister vanuit de grond naar de koepel van de basiliek omhoog kringelde en dan oploste in het niets, om vervolgens weer te onstaan.

Ik had me erg verheugd om het in het echt te zien en gedacht dat ik er wel een poosje bij zou blijven. Je komt de basiliek in, op een plek waar ook nog monnikken wonen, het onzichtbare even zichtbaar gemaakt, dat moest toch fantastisch zijn!

Een gigantisch geraas en gebrom van motoren overviel me. Om die rook, die eterische bijna-geest mogelijk te maken, waren aan weerzijden evenzo grote zuilen met ventilatoren nodig om die lucht te laten bewegen.

Het lawaai is zo aanwezig dat de zichtbaar gemaakte, onzichtbare tempel in het niks verdween. Geen ascension wat mij betreft, maar de down to earth ervaring dat het proberen zichtbaar maken van het onzichtbare, toch niet zómaar mogelijk is en bloed, zweet en tranen vraagt.

Altijd, wellicht. Ascension is pas mogelijk door het omgekeerde: inkeer in het hart en dat vraagt ook inspanning: niet bang zijn, niet steeds maar afleiding zoeken, maar je overgeven en moeite doen, tegelijkertijd.