Empathie. Diepe herkenning. Je kunnen verplaatsen. Je wereld zó voeden dat je jezelf leert om werelden van anderen aan te voelen, daar dichtbij te komen... Dat alles zorgt ervoor dat je kunt ervaren dat je nooit alleen bent. Er zijn altijd anderen, er zijn zoveel werelden en je kunt er allemaal deelgenoot van worden.
Het is ook elke keer weer een klein geschenk, als je kunt merken dat een ander jouw woorden aanvoelt en 'er iets mee heeft'. Soms kan het zelfs zo zijn, dat je je eigen woorden zelf beter verstaat, door wat een ander jou daarover teruggeeft.
Zo had ik pas weer wat woorden geschreven voor de maandagochtendmeditatie. Ze puzzelden me zelf, ergens. Ik dacht: dit is het dichtst dat ik erbij kom: bij de ervaring die hoort bij de persoonlijke godservaring. Of niet?, dacht ik. Heb ik nog iets aan de woorden te veranderen? Welke lading dekken ze, eigenlijk? Nou ja: ik kon er toch niks anders van maken en ik wilde ze ook graag uitspreken, dat dus wel.
Na de meditatie zei M. dat er bij haar een heel sterk beeld binnenkwam. Van een hele lichte ruimte. En daarin ontstond iets van een donkere lijn, als een soort van ommuring, in de vorm van een cirkel. In die cirkel kwam weer een kleine opening ,naar nog meer licht, en dat wasemde als een soort van rook of mist, licht dat stroomt, van binnen en naar buiten. 'Want je blijft bestaan uit materie,' zei ze, 'al ben je geheel en al omgeven door licht.'
En dit waren mijn woorden, die dat beeld veroorzaakten:
Jij bent het licht
dat ruimte schept
jij bent de ruimte
die mij doet leven
jij bent het leven
dat in mij ademt
jij bent de adem
die de stilte wekt
de stilte
door het licht omgeven.
