Nu zijn de mussen gebleven en als er nu een stormvlaag door de tuin woedt, dan laten ze zich met zijn allen horen, in een gekwetter en gepiep. Wat zouden ze zeggen tegen elkaar: Hoera, een frisse wind door het dode blad? Of: Kijk uit, kijk uit, we redden het bijna niet, kameraden verenig u, hou je goed vast aan alles waaraan je je kan vastgrijpen? Zouden ze een overwinnaarsgevoel hebben, nu de spreeuwen verdwenen zijn?
Ik vraag me ook af, wat ik daar zelf aan heb bijgedragen. Ik heb flink wat gesnoeid. Ik dacht: hoe minder bosschage, hoe minder die spreeuwen nesten kunnen bouwen en die mussen, die hebben kennelijk minder ruimte nodig, want die hebben deze plek jaren geleden al gevonden, toen alles nog veel minder getakt en getwijnd was en de klimop en bruidssluier pas aarzelend hun weg naar het dak vonden.
Zo lijken de gedachten over terrorisme te gaan: als spreeuwen lijken de jihadstrijders de mussenkolonie van de vrijheid te bedreigen. Wat kunnen we doen om ze weg te werken? Of is het eerder omgekeerd: de vrijheid van meningsuiting is als grote vluchten van spreeuwen, en de mussenkolonie , dat zijn een stelletje radicalen bij elkaar, in een kolonie, en af en toe laten ze doelgericht van zich horen en dat klinkt dan als het woeden van een storm, die de hele wereld wegblaast?
Hoe kun je wegwerken wat je niet wilt? Onderbuikgevoelens, vormen van haat, niet gezien worden, onverdraagzaamheid, geweld en angst die toch in elk mens huist, ze zijn toch niet weg te werken door alle agenten mitrailleurs te geven, of de hele islam het Westen uit te willen werken? Absurd.
Er is een beeld dat uit de Islam komt, dat ieder van ons zowel vleugels heeft om naar de hemel te reiken en een dikke, zware staart die ons op de aarde houdt. Ik denk daarbij: Wie zijn staart probeert weg te kappen verliest het evenwicht en wordt vleugellam, wie zijn vleugels afsnijdt kan nooit in alle rust aarden en gronden, omdat de wond van wat in potentie aanwezig was blijft schrijnen.
