Veertig stuks werden er binnen gebracht. Nou, zoveel kinderen komen er niet, dus ik mocht een knuffelhond mee naar huis nemen. Het is zo'n schatje! Echt het ideale knuffelbeest. Helemaal zacht en buigzaam. Als je hem op je schouder legt en dan zijn rug aait, dan voelt dat net zoals vroeger, toen mijn poes op mijn schouders ging hangen en in mijn oor begon te spinnen.
Dat hele beest activeert allemaal streelherinneringen. Op schoot, voelen zijn zachte oortjes tussen mijn vingers ook precies als de binnenkant van de oortjes van een poes. Als je hem tegen je borst houdt, dan voelt het pootje, als die van een beentje van een kleine baby in een kruippakje. Zijn snuitje voelt aan als een zacht wangetje.
Het is apart, hoeveel sensatie en herinnering er gewoonweg in je lichaam is opgeslagen.De taal van het lichaam, die haar eigen ruimtes kent en werelden oproept...Hoe die taal een eigen soort van verbintenis bewerkstelligd. In mijn leesstoel, op schoot voelt Knuffel warm en vertrouwd aan. Ik zou werkelijk gehecht kunnen raken aan dit knuffelbeest, als ik hem steeds in mijn nabijheid zou houden.
Er is een nieuwe documentaire uit, die Ik ben Alice heet. Over een robot van 60 cm, met grote ogen, een lieve stem, altijd begrijpend en glimlachend. Het is een socio-robot, ontwikkeld door VU-onderzoekers, om oudere mensen gezelschap te houden. Het schijnt echt te werken. Al gauw laat een mevrouw haar familie-foto's zien, dicht tegen Alice aankruipend.
Misschien is de herinnering aan menselijke gezelschap en de herinnering die opgewekt wordt door een knuffel of een socio-robot wel één en dezelfde. Wie kan putten uit warme ervaringen, kan die dan elke keer weer opnieuw beleven, dan kan het altijd weer aan je gebeuren.
