Dan thuiskomen: ouderwetse boerenkoolstamppot maken met speklapjes: best bewerkelijk als je die grote stronken, zo van de koude grond nog moet fijnsnijden en aardappelen moet schillen : je bent al gauw een uurtje verder, eer het bordje eten, dampend, met een kuiltje jus in het midden, voor je staat. Kaarsje erbij aan en ik zakte weg in een soort van lome genoeglijkheid.
Dat werd nog erger, toen ik daarna besloot om te puzzelen: heel eventjes maar, dacht ik, aan de puzzel van 1500 stukjes van de Annunciatie geschilderd door Fra. Angelico. Of dat dan komt na zo'n middag wandelen, ik las dat er nu beweegscholen ontstaan: kinderen leren het beste als ze zich tussen door flink lichamelijk inspannen: Alle losse stukjes die overal her en der lagen en een poos onoplosbaar leken, pasten zich allemaal aan elkaar. Toen was ik wél ongemerkt een paar uurtjes verder.
Wat is het toch fijn om af en toe zo zelfvergeten te zijn. Gewoon helemaal geen bijzondere impulsen van buiten, geen tv, geen film, alleen maar wandelen en puzzelen. En dan te bedenken dat dit het soort activiteiten waren die men in de vijftiger jaren van de vorige eeuw bezigde, toen er nog nauwelijks tv en al helemaal natuurlijk geen internet bestond.
Het is een soort van tijdmachine die je dan over jezelf trekt, en het geeft een soort van heel voldaan soort van rust en bezadiging. Ik kan het iedereen aanbevelen. De puzzelkoorts heeft me nu weer even te pakken. Zul je zien dat wanneer je je voorneemt om je te werpen op weer een andere gedeelte van die prachtig gekleurde fresco, je er dan helemaal niks van bakt. Hoe harder en meer je iets wilt, hoe minder het vaak lukt: dat is toch wel een raar soort van levensfeit.
