Parks and Recreations |
Coma-kijken heet dat, geloof ik:achterelkaar door een serie afspelen, maar omdat ik al al half in coma was van de grieperigheid, gaf deze serie mij elke keer weer wat adrenaline: Orphan Black , een tip van oppaskind E. Tips maken me altijd nieuwsgierig, ook naar het waarom van degene die de tip geeft. Deze serie is heel thriller-achtig, maar de pleegbroer van de hoofdpersoon, een nicht van de bovenste plank die trouw, vastberaden en humoristisch alles wat vreemd is tot normale proportie terugbrengt, houdt de kijkervaring licht.
Want vreemd is de serie wel. Je zult er maar achter komen dat je onderdeel bent van een wetenschappelijk experiment en dat er meerdere klonen van jezelf rondlopen. Dat je gemonitord wordt en dat je sommige klonen ook beter leert kennen. Eerlijk gezegd zou iets in mij dat wel razend interressant vinden. Ik kan heel benieuwd zijn naar meerdere versies van mezelf.
Een andere kijkervaring die ik zonder tip, ditmaal van nichtje V., nooit tot mij had genomen, is Parcs and Recreations. Als ik de begintune hoor, raak ik al in een goed humeur. Je volgt Leslie Nope en haar collega's, die in een provinciestadje de afdeling 'Parcs and Recreations' (dus) runnen. Het grappige is dat je als kijker met een schuin oog erin wordt betrokken. Dan meldt een van de types haar of zijn eigen beweegredenen en wat deze vindt van de anderen.
Leslie Nope is een mengeling van ambitieus, vrolijk, intelligent, een beetje erg naief soms en altijd het goede willend. En dat dan in een voor mij herkenbare omgeving van kleinsteedse ambtenarij: fijn je eigen ding doen, willen groeien en bloeien, maar ook gebonden zijn aan de grillen en grollen van de regels en de mensen om je heen. Die Lelie Nope zou een van de kloon-versies van mezelf kunnen zijn. Evenals Cosmina, in Orphan Black: een onderzoekster in de microbiologie, op zoek naar het geheim van zichzelf.