Zo'n wijze van doen kan erfelijk zijn. Niet genetisch maar door kopieergedrag: wie geen betrouwbare mensen heeft gekend als kind, zal zelf volwassen niet gauw de aansporing of de uitnodiging ervaren om zélf wel betrouwbaar te zijn. Want dat vraagt trainen, trainen, trainen: ondanks je eerste impulsen en gevoelens zul je moeten leren daarover heen te kijken. Boven je kleine ik uit te stijgen en reiken naar dat andere verlangen: blijvende warme en trouwe verbintenissen om je heen.
Elke verbintenis telt twee mensen, waarvan jij de ene helft bent. En verbintenissen zijn er in talrijke hoedanigheden. Van vriendschapsband naar liefdesband. Van ouder-en kind-band naar zusterbanden, broederschappen, van collega's naar huisgenoten naar.... enzovoort. Zo zijn er vele kanten in jezelf die je al dan niet ontwikkelen kan.
Mijn nieuwste verwondering van het rariteitenkabinet dat de soort mens is, geldt nu eens richting de lichte kant. Hoe ziet het leven eruit als je nauwelijks een zelfbesef hebt? Als je volkomen gericht bent op anderen, als je bij alles wat je onderneemt geen consument wilt zijn, maar het liefst iets constructiefs wilt bijdragen? Als je dus ook nauwelijks het verlangen hebt om iets of iemand vooral voor jezelf te willen 'hebben'? Iets in je blijft dan de onschuld zelve...
I was a stranger in my own skin
7 layers grace and wearing thin
I was a stranger in my own skin
7 layers I've been hiding in.
Er is een aloude oproep om 'pelgrim en vreemdeling' te zijn in het leven. Het houdt je licht, je reist licht, je beweegt je licht voort in het leven. Tegelijkertijd wijst dit liedje van Dotan dat er ook laagjes kunnen zijn waarin je jezelf verbergt. Maar dan moet er eerst een zelfbesef zijn, dat je wilt verbergen.
