Ondertussen ontwaak ik sinds een week, me wanend op het strand, aan zee, met een blauwe lucht: Vier kindertjes speelden daar anderhalve eeuw geleden met een bootje , op een schilderij van Jozeph Israëls. Wat de moderne computertechniek toch mogelijk maakt: een kleed, nu tegen de muur, dat ik ook op bed kon leggen of anderszins, waar dat hele schilderij in al die mooie tinten op afgedrukt is. Gekregen van vriend E., die het weer won bij de Bankgiro loterij; zo leer je genieten van Nederland.
In mijn doos vol gespaarde ansichtkaarten van vrouwen vond ik dat andere schilderij-aan-zee terug, dat een lievelingsschilderij was van mij en ook van vriendin W. die daar een poster van had hangen in haar studentenkamer, de ansichtkaart stuurde ze me jaren later op: Twee vrouwen in witte jurken wandelen langs de zeelijn, van P.S Kroyer (1851-1909) . Het is het strand van Skagen in Denemarken.
Met het boekenweekthema 'Waanzin', heb ik ondertussen niks. Ik ervaar teveel waanzin om me heen, wie niet, met IS en anderszins? Het brein van mensen laat zich niet zo makkelijk leiden in goede banen. 'Waanzin' heeft haar eigen logica, geloof ik, en ik ken de verleiding en de aanzuigkracht om daarmee op pad te gaan. Dat mag niet meer van mezelf.
Ik richt mijn aandacht: Een tuintje met vogeltjes. Pootje baden op het strand. Lentezon op je gezicht. Warme chocolademelk maken en met kleine teugjes opdrinken. Een zoet lentestamppotje met raapstelen, zo losgetrokken uit de aarde, het zand kleeft nog aan de haarworteltjes. Klein geluk:' Zee zijn met de zee', zingt Toon Hermans. Dit is meer dan genoeglijk.
