Wie iets begrijpt van het menselijk leven, mag het zeggen. Het is vaak zo ongerijmd: gevoelens en verlangens gaan hun onverzettelijke weg en trekken zich niks aan van wat verstandig is.... Mensen zijn destructief, zonder dat te kunnen keren: ze richten verwoesting aan bij zichzelf en bij anderen. Tegelijkertijd zie ik ze verlangen, hopen en dat ook weer : Tegen beter weten in. We lijken een kruid dat koppig doorgroeit, zich niet klein laat maken, met groeiprogramma's in onze genen waaraan we zelf niks kunnen doen of maken.
Suzanne is een vrouw die gaat houden van een crimineel. Voor hem verlaat ze haar kind Charlie en zal ze haar zus niet meer zien. Met haar heeft ze een onafscheidelijke band. Hun moeder is jong overleden en ze waren op elkaar aangewezen, hun vader is een vrachtwagenchauffeur. Ze komt in de gevangenis, komt er weer uit, probeert een ander leven op te bouwen. Maar hij verschijnt weer in haar leven en wéér valt ze voor hem. Ze duiken onder in Marokko en smokkelen drugs naar Frankrijk. Uiteindelijk geeft ze zichzelf toch aan. De film eindigt dat Charlie, ondertussen bijna volwassen, haar en het baby'tje, zijn halfzusje, in de gevangenis bezoekt. Zijn opa, haar vader is er ook bij. Misschien...? Ja, wat?...
En ik kwam net uit een gevangenisfilm: Starred Up. De 19 jarige zeer gewelddadige Eric Love (alleen al die achternaam...) komt in de mannengevangenis zijn vader tegen, die daar levenslang zit. Veel geweld, dat tegelijk zo gewoon lijkt, als je ernaar kijkt, je gaat in de huid van Eric zitten. De vader en de zoon die elkaar ontwijken, haten, liefhebben, kapotslaan maar op het einde als de vader overgeplaatst wordt naar een andere gevangenis, elkaar als twee honden kopjes geven. En Eric Love verdwijnt weer achter de steeds maar bewegende draaideur. Einde film.
There are heros in the seaweed
There are children in the morning
They are leaning out for love
They will lean that way forever.
