In de emotie, nou ja MIJN emotie, van het gesprek zei ik eerst dat het dan maar zo was. Vervolgens het toch maar geslikt, waarna ik kon vertrekken. Maar ik heb wel even gefulmineerd hoe schandalig ik deze gang van zaken vind. 'Je kunt beter niks meer zeggen, want zo dadelijk heb je daar spijt van', probeerde het bureauhoofd. Maar ik zei dat ik het één keer in het openbaar gezegd wilde hebben en daar zou ik zeker geen spijt van krijgen. En zo is het ook. Waar is deze samenleving naar toe gestevend? Het resultaat was grote ogen van het bureauhoofd, een jonge vrouw die mijn dochter had kunnen zijn. Ogen die me even doordringend aanstaarden maar die niks meer kon en mocht zeggen. Ze had haar rol gespeeld in deze 'onmogelijke situatie', daar waren we het dan op het nippertje nog over eens.
Enfin. Net zo gek als De Stier van Paulus Potter, die ik gisteren in het Mauritshuis zag en waar ik tot nu toe aan voorbij had gelopen. Maar K. begon te vertellen dat ze het zo'n fantastisch schilderij vond omdat er niks aan klopte. En nu zag ik het ook: die stier staat een beetje te zweven in een houten bordkartonnen decor, maar er is wel aandacht voor de vliegen die rondzoemen en voor een hoop koeienstront op de grond. En zie de mens! Zonder dimensie en zonder body, die staat er tussen de boomtakken als een mislukte marionet. In een keer vond ik het ook geweldig.
Zo zijn we geworden in de Nederlandse samenleving. Er staat een gigantische stier centraal, waar het menselijk verhaal is uitgefilterd. Waar een mens niks heeft omdat op een scan net niks te zien is. Al heeft datzelfde mens al 14 jaar lang last van restklachten na een ongeluk, dat bestaat gewoonweg niet en wat je ook zegt of inbrengt: het wordt van tafel geveegd, een betutteling valt je ten deel en een braaf opzeggen van het eigen lesje dat hoort bij de situatie, volgt. Dit is intriest.
In de gesprekken met vriendin W. die in Nieuw Zeeland woont en de oprechte verbazing bij haar als ik vertel hoe sommige dingen hier in Nederland geregeld zijn, ervaar ik extra hoe hard en onnavolgbaar dingen zijn geworden. Onnavolgbaar voor het hart en de menselijkheid, maar volkomen logisch en in te passen in een wereld waar de cijfers en de geldstromen de doorslag geven.
