De hele dag binnen met iPad. Behoudens het vegen van het laatste herfstblad uit het gangpad met mijn nieuwe oortelefoon op met een oud lijfliedje Who can see it van George Harrison met Bluetooth. Nu ik de moderne techniek omarmd heb, dan maar meteen goed. Ik raak altijd in de war met het draadje van oortjes naar daar waar de muziek uitkomt, dus dit is ideaal. Aangestoken door de koopgekte die losbarst bij Thanksgiving, maar nu Black Friday heet. 25% korting op internet en daarmee bracht ik dezelfde oortjes met maar 5% korting in de winkel weer terug.
Ik had moeten werken maar heb mij ziek gemeld. Een ziekmelding die wellicht niet telt en dan word mijn salaris ingehouden. Dan is dat maar zo, ik ga even voor het leven van de ziel met behoud van mijn fysieke gezondheid. Net zag ik op You Tube praatjes van John Berger over tijd. Dat de dood onvermijdelijk is, maar we tegelijk ook altijd de tijd ontstijgen. Hij laat aan de hand van zelfportretten van Rembrandt zien en hij heeft er velen gemaakt, hoe veroudering een thema is en hoe tegelijk de tijd in elk schilderij gestold is in een glimp van de eeuwigheid.
Het paste precies in de stemming waarin ik kwam door de app ArtStack waarin ik heb rondgedwaald. Helemaal tussen de kunstwerken, die je vervolgens kunt bewaren en kunt delen. Je typt bij de zoekfunctie de naam van een kunstenaar en dan verschijnt er van alles. Veel wat ik al eerder gezien heb, maar ook onbekende werken. En die zijn zo helder van kleur, ze lichten op vanaf het scherm en zijn haarscherp. Dan blader ik door de 103 werken die ik nu bewaard heb en dan zie ik veel gezichten, mensen die lezen, androgyne types, tuinen, de zee, bos, het park, de seizoenen. Wat een leuke reis om te maken en voort te zetten. Je herschept je eigen omgeving of stemming.
Ik vond de app Snapseed waarmee je foto’s kunt bewerken. Een oorspronkelijk te donkere foto werd warm, gezichten duidelijker, alles sfeervoller. Je kunt daar uren mee bezig zijn, dat is duidelijk. Ik geloof dat je ook in de foto kunt tekenen en schilderen. En ik vond een app vol oude zwartwit cartoons van onder andere Popey en Betty Boop. De laatste zijn muzikale verhaaltjes, zie ik nu, met de beroemde kreet van Betty daarin: o, boopy, boop! Zo was dus de tv uit mijn jeugd.
Ik ontdek steeds weer dat een app dus werkelijk alles kan zijn want iedereen kan in een app stoppen wat deze zelf wil. Op de NPO-app keek ik naar afleveringen van 'Adieu God ?': interviews met bekende Nederlanders in de kerk uit hun jeugd. De meesten zijn uit hun geloof gegleden, Stephen Sanders er juist in. Zijn stukken in Trouw waarin hij aan het proef-geloven was, zijn zeer lezenswaard. Toch was ik nu verbaasd hoe snel hij veranderd is: hij is nu helemaal gelovig en begon op de vraag wat hij nu precies geloofde de katholieke geloofsbelijdenis op te zeggen. Een onderdeel in de kerk waar ik zelf altijd mijn mond hou...
Daarnaast zag ik Robo Sapiens, waar Jelle Brandt Corstius op zoek gaat hoe ver deze ontwikkeling al is: de homo sapiens die straks haar leven zal gaan delen met de Robot Sapiens. We zijn al ver. De ontwikkelingen gaan razendsnel. Zijn virtuele gesprekspartner is zijn dochtertje die nu twee jaar is, maar in de serie al ver in de tachtig. Wie is de mens als deze niet meer hoeft te werken en robots slimmer zijn dan zijzelf? In de filmen van de Matrix, gemaakt in de jaren negentig van de vorige eeuw, zijn we voornamelijk de energie voor de machines. De Matrix, de wereld zoals wij die kennen is vooral imperfect gemaakt waar we moeten werken en strijden om te bestaan.
Want in een eerder ontworpen Matrix, waar de mens niks meer hoefde te doen, bleek deze uit verveling gewelddadig en chaotisch te worden. ‘Arbeid adelt’ is een oude zegswijze. En zo ben ik weer bij het begin beland. Ik werk nu dus niet en mijn nabije toekomst is onduidelijk. Ik ga mijn gang voorlopig, in bijna letterlijke zin, door hoofden, maaksels, spinsels van anderen heen. De virtuele werkelijkheid, die werkelijkheid is.
