Vandaag liep ik met een adventskrans in mijn handen weer van de kerk naar huis. Het was er nog niet van gekomen om er zelf één te maken, zoals ik al jaren doe. Deze werd verkocht bij de tafel met kerstspulletjes en de opbrengst is voor de parochie. Ik had ook een stoffen engeltje meegenomen, met in het jurkje lavendel, maar bij thuiskomst bleek het engeltje te zijn weggevlogen.
De adventskrans is, nu die hier op tafel staat, mooier dan ik aanvankelijk zag. Tussen de witte kaarsen blijken de vier witte sterren van berkenschors gemaakt te zijn en de onderzettertjes onder de kaarsen zijn niet van zilverfolie, maar van metaal. De krans zelf is ook stevig, wellicht van stro. Op woensdag kon je adventskransen komen maken met zelfmeegnomen en daarna gedeeld materiaal. Misschien is deze daar gemaakt.
Vlak voordat ik naar de kerk ging zag ik op de app Vimeo, een heel leuke app vol korte videofilmpjes wereldwijd, As beautifull inside, die wel paste bij de zondagse sfeer. Een kleinzoon gaat langs enige van de dertig prachtige zelf ontworpen houten meubelstukken die zijn grootvader voor de hele familie op aanvraag maakte. En ook in de kerk staan dingen van hem. Er zou een handtekening op elk meubelstuk moeten komen, in de toekomst weet anders niemand meer wie het gemaakt heeft,
Zijn grootvader schuifelt in beeld, strijkt zijn handen over een meubelstuk, trekt een kastdeurtje open: hij kan het zich niet meer precies herinneren dat hij het gemaakt heeft. Hij is zichzelf niet meer, onherkenbaar veranderd, de camera glijdt langs de meubelen en filmt tegelijk het verdriet van zijn moeder en tante die hun vader al verloren hebben. Prachtig, in nog geen tien minuten over de broosheid van een mensenleven en dat de schoonheid die uit zijn handen is voort gekomen hem lang, lang zal overleven.
