Nou ja, dit is weer geweldig! Een boxje dat nu midden in de kamer staat waar muziek uit komt, terwijl je dan rustiger kunt typen, zoals nu. Ik had het al bedacht bij de muziek: jammer toch dat er alleen geluid uit iPad komt, het is een beetje beperkt: ik moest denken aan mijn eerste transistorradiootje op batterijen: je kon het wel overal meenemen, want draagbaar, maar het geluid komt dan ook maar uit één hoekje. Ik was niet op het idee gekomen dat dit gewoon bestaat, tot ik gisteren het blog van Lucie Theodora las.
En in datzelfde blogje berichtte ze dat ze luisterde naar cellomuziek van Jian Wang. Dus ik meteen opzoeken en downloaden. Mijn kennis rondom cellisten is gestopt bij Yo-Yo Ma en Pablo Cassals en daar is nu zomaar een nieuwe bij gekomen waarnaar ik nu luister. Prima geluid uit zo’n klein boxje, de wonderen der techniek.
Hoe leer je nieuwe dingen anders dan dat je het gezien hebt ergens of van horen zeggen? Zo wist ik van die oortelefoontjes zonder draadjes eraan omdat ik dat in de trein uitgebreid heb kunnen bestuderen. Zie je iemand met dopjes in de oren helemaal ergens in opgaan maar je ziet nergens de afspeelapparatuur. Moet dus verstopt zijn in de tas. Is zomaar te bedienen zonder er in de buurt te komen. Dat wil ik ook ooit, wist ik daarmee.
Gezien en getipt, actief en aangespoord: dat kan ook nog en ook nog eens via internet, zonder een internetverbinding thuis te hebben. Jawel zo was dat voor mij, nog geen drie weken geleden, en dus ook de afgelopen tien jaar, de tien jaar dat dit blog bestaat! Ik bekeek mijn allereerste blogje; ik zie het me nóg maken en ik was meteen enthousiast. Het was vlak voordat ik een paar dagen naar Dresden ging, zoals ik nu naar Hamburg ga, en ik was meteen zo hooked, dat ik een blogje wilde schrijven bij U. thuis, die daar internet had. Die grote computer die aan stond, brandde op mijn netvlies.
En zo is dat door gegaan, zonder thuis internet te hebben, heb ik tegelijk toch al tien jaar een soort van internetleven hier. En dat dankzij degene die mij dat idee aan de hand deed. Mijn eerste reactie toen was: Nee hoor!, dat past helemaal niet bij me! En dat was dat. Maar die nacht werd ik wakker en de naam van dit blog Passiebloempjes liet zich horen in mijn oor en zo is het gekomen. Dankzij degene die ik net al noemde Lucie Theodora, die alle plaatjes bij dit blog is gaan plakken.
Wat speciaal toch allemaal. Leve het tien jaar bloggen, leve de kracht van taal, leve het internet!
