Omzwervingen... dat is toch wel het thema van afgelopen jaar en nu nog steeds. Allemaal acties moeten ondernemen die buiten mijn comfortzone liggen, omtrent erfenis, mussenkolonie, werk. Het moet niet gekker worden... Gisteren wandelde ik met de ogen van een toerist in de omstreken van mijn stad en kwam zo op plekken waar ik nog nooit geweest was: villawijken bij Heilig Land Stichting, het geheel volgebouwde Limos-terrein van de oude kazerne, een geinig verzetsheldenbuurtje waar ik wel al ooit van gehoord had. Iemand had in haar voortuintje een groot winterlandschap gebouwd met minatuur kabelbaantjes, skischans-springen, schaatsen en de kerstman die er met de arrenslee boven vliegt. Ik hou daar wel van, vind dat gezellig.
‘Gezellig’: dat is een typisch Nederlands woord, leerde ik uit een TED-talk van Tiffany Wats Smith, the history of human emotions. Zo interessant: zij laat zien dat sommige volken unieke woorden voor emoties kunnen hebben, die anderen alleen kunnen omschrijven en dat emoties ook werkelijkheid creeëren. Als je iets vaak verwoordt en koestert, dan wordt het dus ook meer wáár in je leven...Dus ik wandelde met het Franciscaanse motto dat we allemaal ‘pelgrims en vreemdelingen’ zijn gedurende ons leven en voelde daarbij een mengeling van... weemoed, verwachting en iets prikkelends wat tussen onrust en berusting zat. Het kan goed zijn dat er een volk is dat daar één woord voor heeft.
Ik eindigde met een filmavondje: The bletchley Circle, vier Engelse vriendinnen die in de Tweede Wereldoorlog in het geheim hoorden bij een team dat codes van de Duitsers kraakten en zich nu storten op een seriemoordenaar van vrouwen in kelders. Hun echtgenoten weten niks van hun verleden en hun activiteiten nu en de dader blijkt dichterbij dan gedacht. Heel spannend en ook verfrissend, zulke slimme dames in een nog traditionele maatschappij met vastgestelde man-vrouw-rolpatronen.
En tot slot: zo’n lieve film : AN. Een Japanse film van Naomi Kawasaki, over een oude vrouw van 79 die aanbiedt om zoete bonenpasta te maken in een klein eettentje van een man die haar zoon zou kunnen zijn. Hij bakt dorayaki: kleine ronde deegplakjes waartussen de rode pasta gesmeerd wordt. Gaandeweg blijkt hij door daar te werken een grote schuld aan het af te lossen zijn. En zij... met haar kromme vingers en moeizame loop blijkt vanaf haar jeugd in een leprozenkolonie in de bossen buiten de stad te leven.
Zo mooi, die mengeling van gewone levens en gewone handelingen: zij leert hem om bonenpasta te maken, die hij eerder kant en klaar betrok uit grote horecapakken. En er komt een einde aan hun samenwerking, zoals alles, altijd uiteindelijk ook eindigt... Dan vervloeit deze omzwerving samen met andere omzwervingen die je onderneemt, als een fijnmazig net, een labyrinthachtig weefsel dat ‘Leven’ heet...
