Dat was gisteren, op het terrein van Museum Orientalis. Een evenement, Het feest van het licht genoemd, gedurende de hele kerstvakantie nog te bezoeken. Er waren veel gezinnen met kinderen. Die konden al helemaal in het begin in een tentcafé een maquette bewonderen met een minatuur-kermis. En een herdersstaf huren. En dan de hele lichtroute volgen, die over het hele bosachtige natuurterrein waar het Heilige Land wordt nagebootst. Er is een bedoeïenentent binnen om te knutselen. Er waren vuurkorven her en der, waar ze iets konden roosteren en je kon dieren knuffelen en een selfie maken, verkleed als koning. In de Romeinse nederzetting en daarbinnen in het Egyptische huis werd het uitgebreide kerstverhaal vertelt, afgewisselde met kerst en kinderliedjes op de gitaar: twinkel, twinkel, kleine ster...
Ik herinnerde me dat er vroeger, toen ik kind was, er héél mooie grote kerststal-landschappen binnen waren te bewonderen en ik dacht aan die technische man die vroeger in de wijkcentra klusjes deed en vertelde dat hij in zijn vrije tijd, zijn leven lang al, altijd daar het hele jaar mee bezig was, om de elektrische bedrading onder al die kerstvoorstellingen, die elk jaar weer nieuw werden verzonnen en uitgebreid, te maken. Het was zijn lust en zijn leven. Totdat hij met het bericht kwam, dat het voorbij was: het nieuwe management vond het té brandgevaarlijk, al dat geknutsel was voorbij.
En dus zag ik nu alleen wat kale vierkante vitrines waar wat kerstgroepen waren tentoongesteld. In de reclame ervoor wordt gesproken over drie thema’s, verspreid op de route: eerst over de Aankondiging, de annunciatie, waar een engel aan Maria vertelt dat ze zomaar zwanger zal worden, en daarna over de Herdertjes en tenslotte over De Koningen. Dus ik had me er heel wat voorgesteld. Maar het was kaal, zo goed als niks...
Het puzzelt me: zit er als educatief doel toch achter om kinderen eens iets van dat oude kerstverhaal mee te geven en dan gestoken in een modern jasje? De route begon met op een bordje dit: ‘Hierbinnen is het te doen. Hier begint het echte kerstverhaal, het verhaal van geluk.Kindergeluk kun je hierbinnen vinden. Omdat er een kindje geboren is.’ Tja. Ik zag werkelijk niemand de bordjes langs de lichtroute lezen. De rest van het terrein zat dicht. Onderweg kon je ook een besneeuwd landschap met een treintje erdoor, bewonderen. Twee uitgebreide miniatuurlandschappen, maar niet die van het kerstverhaal zelf. Dat kon immers niet meer...
Of is dat allemaal commercieel heel bedacht? Hoe krijg je extra inkomsten in de wintertijd? Welnu, je maakt een snoer van lampjes over het hele terrein, je huurt wat mensen in die herderskleren aan trekken bij de vuurkorven, een verhalenverteller voor twee uur, wat levende muziek, een activiteiten begeleider in de knutseltent. Je timmert wat hokjes en die laat je kunstacademiestudenten ofzo, vrij invullen met iets over Kerst-en-licht: bingo! De cash vloeit binnen en ook museumkaarthouders moeten twee euro extra betalen.
Het was zonnig weer en ik heb me wel vermaakt hoor. Waarschijnlijk ook de grootste ambitie van ouders, die op het einde van de middag moe worden van hun kroost, binnenshuis. Mooi toch, om een paar uur voor het tweede kerstdiner of het avondeten, nu, nog even een luchtje te scheppen? De verhalenverteller meldde dat bij de laatste voorstelling om 17u iedereen alweer naar huis toe was. Gisteren leurde hij om 16.30u om aandacht en uiteindelijk zaten er een paar volwassenen zonder kinderen en die moesten dan olijk meezingen. Heb ik maar gedaan, anders was het zo sneu...
Feest van het licht? ... Glühwein te koop voor de volwassenen en vlak buiten het terrein waren er oliebollen en appelflappen te koop. De Romeinse herberg waar je kunt eten en drinken, was ook open. Ik maakte al met al, toch een aantal foto’s . Ik heb er, in plaats van het vrolijke muziekje een episch muziekje onder gezet. Dan lijkt het nog heel wat.
