Ik deed dus een lichtje en na de cursus kwam ik wéér langs de kerk en zag dat er nu heel veel lichtjes branden. Aanstekelijk: toch weer even naar binnen. Maar mijn lichtje was alweer opgebrand, het was enkele uren later.Zo snel gaat dat. En hier klopte het tenminste: In Venetië had ik een kaars aangestoken , die zeven dagen zou moeten kunnen branden. Maar enkele dagen later zag ik dat mijn kaars weg was gehaald. Dat is zo'n moment om weer helemaal de kriebels te krijgen van de katholieke kerk. Dat roept de aflatenpraktijken van de middeleeuwen op, waar Luther zich tegen in het geweer zette, 500 jaar geleden.
Nee, weer een lichtje aansteken, dat deed ik niet. Daarvoor in de plaats schreef ik iets in het intentieboek: 'Voor F en C en allen die uit hen zijn voortgekomen: verbondenheid' door de dood heen, naar nieuw leven'. En ik tekende er een groot hart bij. Dit allemaal in de geest van Moeder, voor wie één HART en 'verbondenheid' belangrijke woorden waren, al liep het in de praktijk niet vanzelfsprekend. Zoals nu, ook. 'De erfzonde', zou zij dat noemen. Ik kan jaloers zijn op de familie van B. waar de rest van de broers en zussen 'gewoon' de boerderij hebben gegeven aan één van de broers, omdat hun ouders dat graag wilden... Zó zou het moeten zijn, vind ik: de goederen van je ouders eigen je je niet toe, als zijnde van jezelf: je probeert mee te bewegen met de stromen van hun intenties, hopen en dromen...
Het was ook de dag dat nichtje L zestien is geworden. Sweet sixteen, wat gaat de tijd toch snel...'s avonds bij een etentje zag ik voor het eerst haar vriendje E. die over twee weken zestien wordt en haar een ring gegeven had met diamant-achtige stenen. Als verjaardagscadeau kreeg ze van haar ouders een nieuw gerenoveerde kamer met daarin een tweepersoonsbed. Kom daar in mijn tijd maar eens om, het kwam niet in je hoofd op!
Toen ik zestien werd, kreeg ik een tweedehands rode Puch Maxi en dat was de zelfde brommer als de jongen waar ik verliefd op was, had. Onze wederzijdse avances zijn nooit verder gekomen dan urenlang schuifelen in de feestkelder bij mij thuis, samen stijldansen op de zondagavond in de dansschool en maandag de klas tegenkomen met hun vraag: En is het al aan?... Wat een lieve onschuld.
Nichtje L krijgt honderden likes op Facebook voor een verjaardagsfoto waar zij en E opstaan. Zelfs van het vriendje waar ze vorig jaar verliefd op was, een 'mooiboy', achteraf: L had het uitgemaakt omdat hij helemaal niks gevraagd had hoe de begrafenis van haar Oma, mijn moeder dus, was geweest. En zo volgen de generaties elkaar op en is iedereen een kind van de eigen tijd.
