Een vader met zijn peuterdochtertje in een auto: ‘Doe maar de navigatie aan, dan kan de auto gaan rijden’, en zij brabbelde: 'Na...vi...ga....tie...' Dat hoort dan bij haar primaire woordenschat, zo’n woord dat ik pas sinds enige jaren ken. En ook leert zij dat een auto pas kan rijden als je de navigatie aanzet. Ik keek om: wat moest in dat speeltoestel dan het navigatiesysteem voorstellen? Volgens mij dat naast het stuur, wat eerder de claxon moest voorstellen, er zat wel iets van een knop.
Ondertussen heb ik twee dagen lang kruiwagens vol eikels geraapt. Aangeharkt en handenvol opgeschept. De natuur had het aardig geregeld, want gisteren, toen de speeltuin dicht zat, regende het eikeltjes uit de bomen en vandaag was dat weer over. Eentje viel rakelings langs me, met een keiharde klap in de kruiwagen. ‘Misschien moet je een valhelm opdoen’, grapte het studentje toen ik dat vertelde.
Daarna vroeg ze me: ‘Weet jij wat dat is, er liggen ook lichtgroene bolletjes met allemaal sprietjes die uitsteken.’ Hoe ze het vroeg, ik zag aanvankelijk iets synthetisch en plastiekerigs voor me. Totdat ik begreep dat ze naar iets in de natuur verwees: de lichtgroene bolsters van kastanjes: zij had ze nog nooit gezien.
Apart eigenlijk, dat door de wijze waarop ze het vroeg, als iets wat zo ver en zo vreemd was, ik aan iets niet natuurlijks moest denken. Zou er nou ooit ook een tijd komen dat dat peutermeisje eikeltjes ziet en niet weet wat dat zijn? Of niet weet wat dat voor een voorwerp is, zo’n zwarte bol waarin je kan knijpen met een aanhangsel eraan en dan komt er geluid uit? Misschien is dat al lang het geval, al bij dat studentje. De wereld verandert in een razendsnel tempo.
