De islam daar is van het milde, oorspronkelijke soort: geen geboden en verboden omtrent hoofddoekjes enzo: je volgt je eigen geweten. En islamitische gezinnen kunnen dus meer dan een kind hebben. Stel, je verplaatst dat naar de Nederlandse context: moslims krijgen... bijvoorbeeld extra veel kinderbijslag bij een tweede kind: de wereld zou hier op de grondvesten schudden.
Maar China wil graag een wereldmacht zijn en dan is expansie wel gebaat als je binnen je landsgrenzen al heel veel diversiteit hebt, dus dan mogen er wel meer moslims wonen dan nu het geval is: ik denk dat dit de achtergrond van het voor trekken is. Het is een vitale gedachte; hoe diverser we zelf zijn, des te beter kunnen we verschijnen op het wereldtoneel. Wil Nederland nog wel een rol spelen op het wereldtoneel, of Europa, of is er alleen maar angst om te verliezen wat je hebt, dus dan maar zoveel mogelijk je opsluiten binnen je eigen territorium?
Hangt er bij mensen met een niet-blanke achtergrond in Nederland ook niet een verkrampte houding om ‘erbij te willen horen’, als je het vervelend vindt als een blanke, autochtone Nederlander je wat wil vragen over je andersoortige achtergrond? ‘Ik ben Nederlander, je mag me het niet vragen’, lijkt de nieuwe mores. Nou, ik vind het zelf helemaal niet vervelend om te vertellen dat mijn bloedbanden in China en Indonesië liggen, al ben ik heel gewoon in Utrecht geboren en ik er dan bij meld dat ‘de eerste mensenhanden die koning Willem Alexander hebben vastgepakt, ook mij hebben vastgehouden.’
Diversiteit is een teken van kracht. Ik voel me nu meer Nederlandse dan toen ik tiener was, juist omdat ik meer diversiteit ervaar in de Nederlandse samenleving. Met een van oorsprong Marokkaanse burgemeester van Rotterdam en voorzitter van de Tweede Kamer, een van oorsprong Turkse schrijver die de Libris literatuurprijs 2018 heeft gewonnen en een van oorsprong Argentijnse , Nederlandse koningin. Waar hoop ik, Zwarte Piet alle kleuren van de regenboog kan hebben maar ook zwart kan zijn.
