Bij de kassa een wonderlijk gesprekje. Zij vertelt mij dat ze op het park woont en met haar man de eigenaar is van de winkel, gepacht, dus. In november zijn ze nog bezig de winkel schoon te maken voor de winterstop en dan gaan ze in december naar familie in Barcelona. Veel familiebezoek, uitgaan in de stad daar komt ze nauwelijks toe, haar zoon woont er. Dan zegt ze ineens: 'Jij doet mij herinneren aan mijn tante… Ze woont op een boerderij, niet met dieren maar met planten. In de bergen van Montserrat. Anderhalve week ga ik bij haar op bezoek. Zij is alleen, heeft geen man en geen kinderen… Zij is stil, grote persoonlijkheid, veel kracht… jij ook.’
Nou, gek hoor, ik had niks over mezelf verteld, alleen maar geluisterd en ze begon uit zichzelf te vertellen na mijn vraag, hoe ze de winterstop doorkomt, van oktober tot maart. Ze zit dan in haar chalet, met haar hond, en man natuurlijk, maar het mooiste moment vindt ze als ze 's ochtends vroeg wakker wordt, haar man slaapt nog. ‘Dan heb ik alles voor mezelf… een kopje thee, ik kijk naar buiten en dan voelen, goed voelen, diep in je… dat is belangrijk… genoeg voor de hele dag, geeft…’ Ze roffelt met haar handen, als Tarzan op de borst. ‘Energie’, zeg ik. ‘Ja!’ knikt ze. Ze spreekt Nederlands in korte haperzinnen. Ik kan niks anders zeggen: zo’n gesprekje geeft mij energie en maakt mij blij.
