Ik wist dat een vriend van mij een vriend die hij bijna een halve eeuw kende, naar zijn laatste rustplaats bracht. Ik harkte al het eikenblad weg van de gazonnetjes, zodat het groene gras weer te voorschijn kwam, veegde de tafels buiten schoon van het natte, donker geworden blad, op sommige plekjes al gecomposteerd tot aarde. Ik maakte grote kartonnen dozen plat en plaatste het onder de bank en tegen de zijkant binnen, ter isolatie. Ik verfde wat met mijn vingers op een groot blad papier; rode bollen, groen-gele vlagen. Ik wist niet waar dat heen ging. Zo’n dag heeft voor mij dan ook een andere kleur. Een soort besef van: Ja, ik leef. Hier in de stilte. Zulke gewone handelingen. Zo onderhoud ik mijzelf en deze plek: mijn menselijk spoor, dat zomaar ook kan verdwijnen.
Ik ontving zijn In Memoriam dat hij had uitgesproken. Ik zag een warm, lief en sprankelend gezicht van een 91-jarige kloosterling, deze zomer nog op de foto gezet. Een zachtmoedig mens die leefde met het verlangen om na zijn dood oog in oog te staan met zijn Schepper.
Nu denk ik aan het werk van Mous Lambarat (Marokko 1983), dat ik in Foam in Amsterdam zag. Een zelfde soort passie om van de wereld een warmere en speelse plek te maken; met vertrouwen leven. Soms is het opzetten van een roze bril heel educatief en louterend voor een altijd groeiend mens. Kwetsbaar zijn en zacht, wordt in deze maatschappij vaak veroordeeld tot een ‘lulletje rozenwater’ zijn, terwijl het broodnodig is.
Zomaar twee foto’s van Mous. Je wordt als kijker uitgenodigd om hier zelf verhalen bij te vertellen, te dromen, te fantaseren. Hoe een wereld mooier en beter kan zijn, dan dat deze nu is. Ach…je leeft…en hoopt het beste; alle goeds.
