Ik fietste door een leeg en stil Hoge Veluwe. Geen tegenligger te bekennen. Ik wilde graag ijs onder mijn voeten voelen, dat houdt iets magisch. Lopen waar anders water is. Het dichtstbijzijnde water is bij het Sint Hubertus jachtslot. Maar er was niemand op het ijs. Alleen een bord waarop stond, dat het niet mocht. Ik realiseerde mij ineens dat dit wellicht ook het eerste ijs is, met schaatsende mensen daarop, dat ik ooit zag. Toen er ook nog ijsbloemen op de ramen stonden, als je wakker werd. En ijspegels aan de dakgoot hingen.
Geen ijswandeling dus. Toen maar naar wat nu ‘Het Centrum’ heet. De winkel was beladen met kerstcadeautjes en een winters kabouterlandschap. Zie, ze wonen in grote paddenstoelen en hobbit-achtige holen. Ook hierin kun je geloven. Buiten de eerste kerststal van dit jaar, die ik ontwaar. Maar die ene herder is al aan de kant geschoven, het zijn de drie koningen, de wereldse rijkdom en macht, die vooraan staan.
In het Museonder een tentoonstelling over de moeflon. De Hoge Veluwe houdt er een vurig pleidooi om alsjeblieft de wolf uit het park te mogen houden. Het gehele ecosysteem dat er nu, na een eeuw, is ontstaan, is totaal verstoord. Na de schenking van 12 moeflons waren het er tot voor kort meer dan tweehonderd, nu zijn ze bijna verdwenen. Ik trek de conclusie dat de wolf er ook door toedoen van de mens is gekomen. Want het aanvankelijke stuifzand van Otterloo naar Hoenderloo is bosrijk gemaakt. Een amateurfotograaf die er al jaren vroeg in de ochtend komt, doet verslag. Ook de herten zijn onrustig geworden, vroeger graasden ze met een hele kudde om 6.00 uur in de ochtend op stille plekken en er worden nu ook veel minder jongen geboren. Nu was hij op dezelfde plek, getuige van een wolf, die een jong hert bespringt. Bloederige foto’s.
Ik had nog foto’s van een gedeelte van mijn kerststal gevonden. Net bedacht ze te nemen, alvorens de totale afbouw. Kennelijk had ik Maria al weggehaald. Een herder met zijn fluit stond vooraan, er klinkt muziek. En twee vrouwen, gekocht in Greccio waar Franciscus van Assisi het tafereel van de kerststal heeft verzonnen. Hij vroeg de dorpelingen aldaar dat moment na te spelen. De eerste levende kerststal. Wat een creativiteit, om daar op te komen. Die ene vrouw met open armen, dat was ikke. Een houding die ik probeer te cultiveren. Wat er ook op je pad komt en hoezeer je soms ook je grens moet aangeven: Toch met open armen, ontvankelijk.
