Twee jongetjes. De ene houdt een brood omhoog, een kostbaar rantsoen; twee broden per dag is het maximale dat Palestijnen eten. Waarschijnlijk is er verder om hem heen alleen gebombardeerd puin. De andere houdt een foto in de hand, misschien van zijn vader, één van de gegijzelden. Bij hem een rijk bedekte lange tafel met brood en wijn, versierd met bloemen, linten en servetjes. Het is éėn van de acties, er werden ook bedden met kleurrijk beddengoed geplaatst op een plein in Tel Aviv, voor elke gegijzelde: Breng ze thuis.
Twee jongetjes…Verdriet en pijn is niet meetbaar, maar het Palestijnse jongetje kan ook al beroofd zijn van zijn familie, die kunnen al dood zijn, en de kans is groot dat hij ergens slaapt op de grond. Als er geen duurzame vrede komt, zullen zij elkaar in de toekomst bevechten en elkaar naar het leven staan.
Neem de woorden tot je; een gedicht geschreven tussen het puin, een man kijkt naar de resten van het huis van zijn buren. Die zijn er niet meer. Ooit werd hier geleefd. Ze waren gehecht aan dat oude schilderij, hij wist dat niet. Deze woorden, één van de weinige menselijke stemmen die ik uit de Gaza tot mij kan nemen, want alle doden zijn geanonimiseerd tot kale getallen. De Palestijnen hebben niet de macht en ook niet het geld om op Times Square in New York, de liefde voor het land waar zij wonen en dat officieel ook niet bestaat, te tonen.
En ondertussen gaat je eigen dagelijkse leven ook door. Ellen, die de hele dag op Instagram haar tekeningen plaatst over de Palestijnse ervaring en alles tevoorschijn haalt om via de weg van de vrede de Palestijnen hun stem geven in de vurige hoop naar gerechtigheid, combineerde nu haar werkelijkheid met De Zaak: Ze plaatste een getekend receptje…
En ik zie de allerlaatste paddestoelen in het bos en zag het laatste gele blad van de Gingko Biloba hangen in de stilte van een mistig bos in de ochtend. Dat boompje dat ik als kleine stek in donkere aarde een keer bij mijn voordeur vond. Uitgegraven uit haar tuin door J. die ook de leesgroep bij de Clarissen begeleidde. We zochten in die leesgroep naar die intense ervaring die alle mensen samenbindt en die Franciscus en Clara van Assisi in de twaalfde eeuw ertoe bracht al hun eigen rijkdom op te geven, af te zien van macht, en in alle eenvoud te gaan leven op een klein stukje aarde; Portiuncula en in een klein kloostertje; San Damiano. Ze woonden op wandelafstand van elkaar rondom Assisi.
Het is een ervaring waarvoor zij geen Heilige Boeken lazen of bestudeerden…Die ervaring is er ‘gewoon’ voor elk mens, waardoor je niks anders kan dan een ander in de ogen zien en wilt ontmoeten: alles verzengende, tedere, zachte liefde; vrede.
