Gebakjes. Dierentuin.In the name of Love

Nu ontbijt ik al twee dagen met sjieke gebakjes. Met enige regelmaat red ik eten met de app TooGoodToGo. Tot nu toe uit supermarkten en dan kan van alles uit het hele assortiment dat de houdbaarheidsdatum heeft bereikt, in het pakket zitten. Je kunt het dus het best doen als je vrijwel niks meer in huis hebt. Maar nu was er een nieuwe: in het begin van mijn straat biedt een Brunchroom, een nieuwe zaak, zo’n ‘Magic Box’ aan. Lunchproducten, koek, gebak…En dat weet ik nu: voor €4,99 zes hele sjieke gebakjes, die volgens de regels, minstens €14,99 kosten. Ik hoopte eigenlijk op lekkere belegde broodjes, want ik ben niet zo’n zoetekauw. Behalve bij het ontbijt dus, die begin ik al jaren met iets zoets. 

Gisteren was het een zonnige herfstdag en de middag bracht ik in Burgers Zoo door. Ik merkte dat mijn gedachten cirkelden rondom het gedrag van dieren in gevangenschap. Dat ze toch, en allemaal anders, hun eigen aard volgen. De rode ibissen wiegen zichzelf in de palmboom in het groene Burgers Bush. Brulapen loeien bijna oorverdovend hard, hun geluid schijnt twee kilometer ver te reiken, en slingeren in touwen en in de boom, ook al is het in een Europese eikenboom in herfstkleur. Stokstaartjes graven met zijn allen aan holletjes buiten en wat is de reden waarom ze ook allemaal tegelijkertijd, wanneer de zon schijnt, gaan opzitten en alert om zich heen gaan kijken? En hoe zouden die padden zich voelen, die in de Amerikaanse woestijn leven, zo groot als bijna twee vuisten bij elkaar? Ze zitten hier, als het ware in een spleet in de rotsen, met een heel klein oppervlakte, zou dat ook zo zijn in hun natuurlijke habitat? Of zouden ze dan kilometers en kilometers kunnen zwerven en maken ze er hier maar het beste van, door stil te liggen en af en toe met logge beentjes een paar stappen te kruipen? 

Thuisgekomen realiseerde ik mij dat dit soort mijmeringen ingegeven waren door wat ik voor vertrek gelezen had, een volgende episode in PALESTINE van Joe Sacco. Het boek is te heftig om in één ruk te bekijken. Iedereen zou dit nu tot zich moeten nemen; je ziet dat de wijze waarop Israël nu reageert en geen enkel mededogen heeft voor het lot van Palestijnen en willens en wetens ze water, voedsel en elektriciteit onthoudt én ze bij elkaar heeft gedreven, 2,2 miljoen op een oppervlakte ze groot als Texel, gewoon dát is wat ze altijd hebben gedaan. Palestijnen zijn in hun ogen geen mensen, maar een soort van dieren, monsters. En Palestijnen weten dit, ook in gevangenschap. Om niks kan een ieder worden opgepakt, ook wetenschappers, dokters, journalisten en in die gevangenis zetten ze alles op alles om toch een menselijk leven te leiden. Zoals ze nu ook al 75 jaar doen, met de belegering van Israël.

Het leger van Israël heeft een kort lontje en dat kán ook, als je de macht hebt. Niemand die je corrigeert…Behalve in de dagelijkse praktijk dus, dan lukt het soms dat er wél gewoon menselijk contact is.

 Het zou er niet meer over moeten gaan of je pro-Israël ofwel pro-Palestina bent…Waar blijven de artiesten met een lied? Over het erkennen van elkaars pijn en deze benoemen, een oproep naar menselijkheid. 

U2 deed onlangs een voorzetje. Jammergenoeg halen pro-Israëliërs op Insta de inleiding weg, zodat het lijkt alsof Bono pro-Israël is. Terwijl er met het herschrijven van de eerste regels van het lied om zo al die onschuldige slachtoffers op het muziekfestival, te herdenken, niks mis is.  Dat vind ik helemaal oké.