Als je lichaamstaal laat spreken, dan is er wel een overweldigend verschil tussen de menselijke verhoudingen van de gegijzelden met Hamas, en gevangenen met Israël. Het ene jongetje wordt afgekneld en meegesleurd , de andere ondersteunt.
Generaties Israëlische soldaten houden de Palestijnse bevolking al zo lang in toom: de Palestijnse jongetjes krijgen enkele jaren gevangenisstraf voor het gooien van stenen. Hoe je zelf een leger van opstand opkweekt en broedt…De mannen van Hamas houden voor het eerst van hun leven gegijzelden en ze lijken hun menselijkheid behouden te hebben. Iets van een vonk moet overgesprongen zijn, deze gegijzelden hoeven niet lachend afscheid te nemen.
Men roept dan al gauw : Het Stockholm-syndroom; dat is wanneer gegijzelden hun eigen lot vergeten en zich gaan identificeren met de gijzelaars en empathie ontwikkelen omdat zij afhankelijk zijn.
In dit geval zou het wel een vooruitgang zijn als Israëliërs een ander verhaal kunnen toelaten dan : ‘Wij die vrede en democratie brengen te midden van bloeddorstige monsters en barbaren.’
Elk mens heeft meerdere versies van zichzelf. Rineke Dijkstra maakte ooit een fotoserie van een Israëlische jongen, die het leger ingaat. Langzaam zie je hem door de jaren heen zijn onschuld verliezen en verharden. Het zou aangenaam zijn, om ook foto’s van Israëlische soldaten te zien, die naar hun vijand iets betonen van menselijkheid. Of kan hij nooit meer terug naar de lichaamstaal van zijn jeugd?
