Op ongeveer15 km afstand van mij is er een groot militair oefenterrein en deze week hoor ik vanaf hier regelmatig schietoefeningen. Vanochtend werd ik zelfs wakker van twee vage explosies. Dan vraag ik me wel af: is men hier intensiever aan het oefenen om richting een oorlog te gaan? Of valt het me nu pas op door de oorlog tussen Israël en Hamas en de zin: ‘Staak de vuren!’ rondzingt? Ik opende Insta en krijg daar nu allerlei posts; zowel Pro-Palestina als -Israël, omdat ik doelbewust twee daarvan eerder heb aangeklikt. Je komt zo eerder het gevoelen van gewone burgers op het spoor, want die hebben Instagram-accounts. Zo is er een filmpje van een vrouw uit Israël die uit een eerbiedwaardige familie met rabbijnen komt, en vertelt hoe ze op 18 jarige leeftijd bevriend raakte met een Palestijn en hoe zo haar perspectief kantelde. En een man die opgevoed is als een Arabische Jood, zich dus thuisvoelt in de Arabische cultuur, totdat er aan zijn bestaanszekerheid geknabbeld werd door de agressieve en gewelddadige macht van Israël.
En dan deze: hoe een soldaat op andere gedachten kwam omdat hij voelde dat het niet oké was om zomaar een huis van Palestijnen binnen te vallen en te confisqueren. Alles wat hij geleerd had: Het leger van Israël is er om de vrede te bewaken, viel in duigen. Ik kom in de wereld van Israël: dat soldaten nu zingend hun tanks beklimmen, uitgezwaaid door moeders die Sjalom! zeggen, populaire artiesten die liedjes zingen ter bemoediging, een filmpje van een jongetje in de synagoge die zingt terwijl hij met zijn vingers langs het Hebreeuws van de Thora gaat en simultaan in beeld de tanks die het landschap in gaan…Ik kan het Hebreeuws niet meer lezen, maar hoor wél regelmatig de woorden ‘Adonai’ en ‘Elohim’, namen van ‘God’ dus, en in één adem genoemd met ‘Israël’…En dat woord ‘vrede’ , gekoppeld aan oorlogshandelingen. De Israëlische Opera heeft na twee dagen al een filmpje gemaakt om de gegijzelden naar huis te brengen en nu is dit lied ook weer hernomen door een groep op Broadway, die 30 nationaliteiten kent. Ja, ook ik hoop dat de gegijzelden weer thuis komen, maar bedenk mij ook dat er voor miljoenen aan Palestijnse kant geen enkel huis meer is om thuis te komen…Juist omdat je ziet dat er zoveel nationaliteiten meedoen aan dit lied zou ik willen dat dit lied in een breder perspectief zou worden getrokken: Breng zowel de Israëliërs en de Palestijnen thuis…
Ook deze vrouw kwam ik tegen; Noa Nin. Zij is artiest en zij stond op het punt om een tournee door Europa te maken, maar dat werd haar afgeraden wegens veiligheidsredenen. En dat terwijl mijn liedjes altijd over vrede gaan, zegt ze erbij. Nu heeft ze gisteren een liedje de wereld ingebracht vanuit Amerika, het blijkt al een inzending geweest te zijn in 2009, voor het Eurovisie Songfestival. Het is het enige wat ik steeds maar denk: There Must Be Another Way.
