Ik heb er inmiddels geen woorden meer voor, voor wat er zich in de Gaza voltrekt. Nu las ik net weer dat de Nederlandse regering komt met het voorstel om kinderen uit de Gaza op te willen gaan vangen. Het Rode Kruis reageert kort en bondig. In mijn woorden: volstrekt irreëel. Er is nu bij de Egyptische grens niet eens genoeg menskracht en middelen, laat staan voor een vervoer naar het buitenland. Laat staan dat al die kinderen ( én grote mensen) NÚ sterven, en Gaza helemaal niet uit kunnen. Het Rode Kruis meldt dat een medisch convooi voor Noord Gaza dat al helemaal onderzocht was, toch door Israëlische soldaten de grens niet over mocht wegens een ‘nieuwe veiligheidssituatie’. Dat leger kent niets anders dan in alle grilligheid, de waardigheid en bestaansrecht van een heel volk ontkennen.
In de New York Times een groot artikel over de bloeddorstige taal bij de Israëlische legerleiding en de politieke top die vanaf het begin spreekt dat heel Gaza, alle monsters, moeten worden uitgeroeid. Het woord ‘monsters’ kwam al voor in Netanyanu’s eerste openbare verklaring richting de wereld. Ik dacht meteen: hij wil een genocide. Er is nu ook een Nederlands document uit Tel Aviv die aangeeft dat Israël doelbewust ook burgerdoelen bombardeert. De horror voltrekt zich.
Het zou mij niks verbazen als er onder een ziekenhuis ook ruimtes van Hamas zijn. Zoals onder heel Gaza. Er is daar immers maar zéér beperkte ruimte voor 2.2 miljoen mensen. En de Nederlandse regering wast zijn handen schoon, want dat doet het goed in de binnenlandse politiek. Kunnen we weer onze ogen sluiten voor wat er werkelijk gaande is.
En de Klimaatmars moet ook zoveel mogelijk onder de tafel worden geschoffeld door te zeggen dat deze gekaapt is door, wat vroeger ‘De Palestijnse Kwestie’ heette. Is het nu zó vreemd en verwonderlijk, dat wanneer er 85.000 mensen op de been zijn die begaan zijn met de wereld, de toekomst van de aarde, er velen onder hen zijn die óók begaan zijn met het lot van de mensen in Gaza?
Maar voelen mag niet meer, discussiëren mag wel des te meer. En rationaliseren. En mooi-praten.
Ik keer terug naar Norah Jones die mij in de Coronatijd verblijdde met een wekelijks concertje vanuit haar huis in New York, zó naar mijn achtertuin.
Dit liedje, deze week gezongen met Rufus Wrainwright: Down In The Willow Garden. Over gruwelijkheid en machteloos zijn en machteloos toezien. Over de wreedheid van het mensDOM.
