Je zit altijd met je hoofd in meerdere werkelijkheden tegelijk; tenminste ík wel. Dit filmpje met de stem van Diana Krall, wil ik in dit blog bewaren; een liefdesverklaring aan New York, voornamelijk vanuit de lucht, met een bird-eye-vieuw, maar ik zie mij op bijna alle plekken lopen, al was het toen begin zomer, vol mensen. Elke dag eindigde voor mij zoals het filmpje eindigt; in de metro met uitzicht op een nachtelijk NY en de Brooklyn Bridge.
Terwijl dit mijn huidige situatie is: Herfst in het Bos, met gisteren zware stormen die loeiden en alle bomen deden zwiepen. Dat heeft wel wat, het vallend blad dat langs de ramen waait.
En hier kijk ik naar: uit de graphic novel van Joe Sacco; PALESTINE. Gemaakt eind 1991 en begin 1992, waar hij twee maanden leefde tussen de Palestijnen op de West Bank en in Gaza. Het is de strip die definitief het genre van het stripboek naar een ander niveau heeft getild. Voor het eerst werd duidelijk dat kijken naar tekeningen, gecombineerd met een verhaal een ervaring van bijna fysieke intensiteit kan geven. Je bent erbij, juist in de getekende details.
Op één pagina kan zoveel verteld worden. Zoals hier: hoe hij ongeveer meegesleurd wordt door Palestijnen, die hem willen laten zien, hoe het voor hen is. En dat hij zelf dan de heftigheid ervan bijna niet aankan en gauw een taxi terug neemt, naar Jeruzalem. Hij kan wég, de Palestijnen niet.
Het vertelt over het geweld van het Israëlische leger dat zomaar een Palestijns ziekenhuis kan binnenstormen en iedereen kan commanderen, zoals het hen uitkomt.
Het vertelt over de onschuldige slachtoffers die er worden gemaakt, elke dag. En nu dan kijkt de wereld toe, hoe deze mentaliteit die er meer dan dertig jaar geleden ook al is, gestalte krijgt. De hoofdgenerator in ziekenhuizen is al uitgevallen, couveuses en andere medische apparatuur draait nu nog even door op noodstroomvoorziening. Israël weigert elektriciteit, voedsel etc. Niks nieuws voor hen onder de zon, maar de wereld ziet het nu pas in het blote daglicht.
Wie iets baseert op haat en verachting, agressie en negatie zal het niet redden en zichzelf isoleren. Je kunt alleen een bokshandschoen terug verwachten, als je zelf nooit je hand uitsteekt.
