In Israël moeten zowel mannen als vrouwen in het leger, alleen sommige streng religieuze groepen hoeven niet. De diensttijd van mannen is drie jaar, van vrouwen is dat twee jaar. In praktijk gaat een derde van de vrouwen niet het leger in, dat hoeft bijvoorbeeld niet als zij getrouwd zijn. Oók hen heeft Rineke Dijkstra op de foto gezet en opnieuw zie ik nog die onschuld, hun lichaamstaal spreekt nog van weerloosheid en zachtheid…
In de vlag van het leger, dat er IDF heet, Israël Defence Force, is hun insigne verwerkt. Je ziet er een zwaard, met daaromheen een olijftak gewikkeld, bijna zoals een witte duif een olijftak in haar snavel heeft, als symbool van vrede. Iedereen in Israël krijgt dus met de paplepel ingegoten dat zij later leren om te dienen voor de vrede in Israël. Zij moeten zichzelf verdedigen tegen de boze wereld om hen heen. Eén derde van al het geld in Israël gaat naar defensie. Dus alle jongens en meisjes in Israël komen in hun leven tezamen en smeden daar broederlijke en zusterlijke warme banden… En elk jaar zien ze elkaar weer, na hun diensttijd, voor een opfriscursus.Ook vrouwen kunnen actief ‘in het veld’ dienen, maar moeten dat wel apart aanvragen , en dat is dus ook controle uitoefenen in de straten in de Gazastrook en de Westelijke Jordaanoever.
En hoe pakt dat in de praktijk uit? Iedereen leert dat je zomaar een Palestijns huis mag binnenvallen en dat het gewoon is dat je een jongen geblinddoekt aan een stoel vastbindt en dat je daar met je groepje bij zit en een sigaretje rookt. Je patrouilleert op straat, een paar kinderen proberen contact te maken en jij mag bepalen dat dit nog geen kwaad kan, je houdt wel voor de zekerheid alert je handen in de zakken en je houdt afstand. Mochten ze nou iets ouder zijn en je vindt dat een bedreiging, nou dan pak je ze gewoon op en neem je ze mee en je zet ze in de gevangenis.
Het zit in het DNA van Israël om de ander, de Palestijnen dus, als een bedreiging te zien en ook niet als een gewoon mens, dát is de consensus in Israël. Geen wonder dat nu het grootste deel van de bevolking er geen problemen mee heeft dat Gaza in puin ligt en de mensen er creperen, waarschijnlijk komt dit ook nauwelijks in de journalistieke berichtgeving aan de orde.
En zo zucht de Palestijnse bevolking ALTIJD onder de terreur en de grilligheid van Israël. Er kan zomaar besloten worden dat je niet naar de markt kan en protesteren maakt het alleen maar erger. Joe Sacco als journalist met een Amerikaans accent, mag er aanvankelijk nog wel door, maar als hij probeert om toch een doorgang te krijgen voor wat Palestijnse vrouwen, dan mag hij er ook niet meer door.
Dreigen, schreeuwen, bevelen, het gespuis onder controle houden, dat is hoe het hoort te zijn. Heel Gaza platbombarderen, valt binnen de natuurlijke orde van de Israëlische werkelijkheid. Alles mag, voor de vrede. Ook het volkslied, dat notabene een melodie heeft die ik ken, want deze wordt ook gebruikt in christelijke kerken, bezingt hetzelfde. Het volkslied heet ‘Hativka’ en dat betekent De Hoop.
