Ik heb in New York, naast de kleinere gay-parade in Queens, twee grote parades meegemaakt: de Mermaid Parade aan zee bij Coney Island en de Gay Parade midden in Manhattan naar Christopher Street. Alle keren was ik rondweg verrukt. Hoe New Yorkers samen feest vieren met elkaar, alle soorten door elkaar, hoe ze zich uitdossen en verkleden. Dat het tegelijk gemoedelijk is en niet ontaard in een drank of zuipfestijn. Dat het ook nog ergens over gaat: het vieren van het begin van de zomer. Het werkelijke protest tegen Lhbtq onderdrukking en het opkomen voor gelijke rechten.
En nu dus de Halloween Parade, waar ik het gevoel had er toch een beetje bij geweest te zijn door weer live mee te kijken met de jongen uit Queens, die bij het afscheid zichzelf even in beeld brengt. En de volgende dag de vele Instagram-accounts die ook filmpjes plaatsen.
Dit blijkt al jaren een vaste prik te zijn op de Parade: het dansen op Thriller van Michael Jackson. Voor mij vooral leuk omdat ook de hele sfeer en diversiteit aan mensen zo goed te zien is. Dan krijg ik wel even heimwee naar die ervaring: Dat ik in NY helemaal niét opviel en gewoon mengde met al die mensen die grotendeels ook mijn postuur hadden, anders dan die grote witte Nederlanders.
Door de variëteit van de verkleedpartij viel er ook nog een kwartje. Ook hier wordt wat gevierd. Mensen hullen zich in het schemergebied waar verbeelding en werkelijkheid elkaar raken. Ze zoeken de verhalen op waar licht en donker elkaar ontmoeten. Ook hier was de eigen culturele traditie herkenbaar. Er waren praalwagens vol bewegende skeletten die aansluiten bij de ‘Dodendag’ in Mexico, het DC/Marvel-universum was aanwezig, de karakters uit horror-films en Harry Potter, Chinese geesten. Maar ook het feestelijke en kleurrijke Puerto Rico. Dat schemergebied is het domein van rituelen, waar mensen de overgangen beleven van geboorte naar dood, tussen verdriet en vreugde, geweld en vrede, donker en licht.
En er viel nog een kwartje. Waarom E.T. zo’n klassieker is geworden, ook nog voor huidige generaties na 1982, toen de film uitkwam. Want E.T. gaat op Halloween voor het eerst naar buiten, de straat op, verkleed als spookje. Hij ziet door de gaten in zijn witte laken iemand voorbij komen die op hem lijkt, hij wil naar hem toe en zegt : Home, Home. Op Halloween is het moment dat hij met Elliot en zijn vriendjes op de fiets naar de bossen vliegt en daar contact maakt met zijn thuis. Daarna lijkt hij even dood te gaan, maar het komt goed. De film is een geseculariseerde versie van de katholieke gang van AllerHeiligen en Allerzielen, op weg naar de Adventstijd en de Kerst, waar het licht wordt geboren; Het gaat over Thuiskomst.
