Het samenstellen van plaatjes geeft mij de mogelijkheid om op een ‘constructieve’ wijze mij te verhouden tot die vreselijke toestand in de Gaza. Ik zie dat er in New York opnieuw, op dezelfde tijd, zowel pro-Israël en pro-Palestina demonstraties waren. Ook dat er op Times Square een grote lichtreclame is met alle gegijzelden. Dan denk ik óók: Ja, dat zijn heel rijke Joden die zich dit kunnen veroorloven, net als al die affiches die er gedrukt worden, de filmpjes met familieleden, foto’s uit familiealbums; wat voor geweldige mensen het waren, in een geweldig leven.
Terwijl de ondertussen 10.000 slachtoffers aan Palestijnse zijde dat geld niét hebben: daar maken verslaggevers, met gevaar voor eigen leven en zelf al met het verlies van vrouw en kinderen, moeizaam reportages, vol pijn in het puin. De buitenwereld ziet nog niet eens het topje van de ijsberg vol ellende; de hel. Bij de NOS wel een filmpje van een Palestijns meisje, die zou gaan studeren en nu helemaal niks meer heeft. De bombardementen gaan door en door. En dan komt er een orthodoxe Jood voorbij op Insta, die voor Palestina is, voor hem had de staat Israël nooit gesticht mogen worden. En twee mannen die gebroederlijk elk met de eigen vlag zwaaien, langs de route van de marathon, die Zondag in NY gelopen werd.
Ja, de marathon van New York, die begint op Staten Island en eindigt in Central Park, was er dus óók nog, naast een bezetting in het gebouw van het congress in Washington. Ik had de app gedownload, zodat je live mee kon kijken. Die app telde met een klok braaf terug naar het beginmoment, de start, om 8.00 in de ochtend met eerst de rolstoelers, Nederlandse tijd ongeveer 14.00uur. Een half uur tevoren keek ik nog, maar er was nog niks te zien, een uur later kon ik de app al niet meer in, en dat bleef zo. Door commentatoren wordt het beschreven als hét evenement dat heel New York, door alle stadsdelen heen, met elkaar verbindt.
Ik heb de marathon in Londen meegemaakt en vond het zo bijzonder dat de metro vol zat en nadat iedereen voorbij was gelopen, dezelfde massa weer de metro nam naar de finish. Zo kun je twee keer toejuichen. Ik deinde gewoon mee met de massa, aanvankelijk zonder idee dus, wat iedereen aan het doen was. In NY ook uitgebreide tips waar je het beste kon staan. Uiteindelijk heb ík dus niks gezien, behoudens een filmpje op Insta.
Tot slot van de regenachtige zondag, waar ik telkens twijfelde of ik mijn regenlaarzen aan zou trekken voor een korte wandeling, luisterde ik naar De Muzikale Fruitmand van de EO. Hé, wat fijn, al die liedjes vol troost en hoop…Deze spande de kroon. Ik zou er zomaar helemaal een christen van kunnen worden. Je hand in de hand leggen van diegene die het water kalm maakt…Want dat is nu de grote vraag: Wie maakt de storm, het woeste water kalm?
