Ik las de eerste vijf boeken van de bijbel. Hier wordt, vanaf het tweede boek, de Exodus, het verhaal verteld van God die het volk van slaven in Egypte een eigen land belooft. Onder leiding van Mozes sluit hij een verbond met dit volk en leidt hij ze weg naar vruchtbare gronden. De tocht door de woestijn duurt veertig jaar, en het Joodse volk klaagt vaak. Als er geen voedsel of water is, dan dreigen ze om terug te keren naar Egypte. Maar God zorgt steeds voor hen: hij laat Mozes water uit de rotsen slaan en er komt brood uit de hemel; Manna. Alvorens ze kunnen vertrekken geselt God het land Egypte met vreselijke plagen: pas wanneer ze eronder door gaan in uiterste ellende, pas dan laat de farao het Joodse volk gaan.
Eigenlijk schrok ik ook, toen ik deze boeken las. Er is zoveel vanzelfsprekend geweld om dat beloofde land, dat Israël is gaan heten, aan het Joodse volk te geven, God is zo duidelijk dat hij het land geeft en dit volk uitverkoren is door hem. De naam ‘Israël’ is de nieuwe naam die God aan Jacob gaf, één van de stamvaders van het Joodse volk.( Gen; 35) . Dit zijn de heilige boeken in het jodendom, hoe logisch is het van daaruit niet om de oorlog tegen Hamas tot het uiterste uit te vechten?
Hoe te geloven of te ervaren dat er zachte krachten nodig zijn om een volk in vrede te laten leven…Ik kwam bovenstaande video tegen die, toen ik het de eerste keer zag, pas enkele honderden keren was bekeken, net geplaatst op 4 December. Op het einde van de video is er een statement. Google Translate vertaalt het Hebreeuws aldus: ‘Geloven in muziek als middel tot genezing. Moge elke kleine lichtstraal in het lied alleen groeien en elk huis en elke ziel in Israël bereiken.’ Ik begrijp dat het een organisatie is, die binnen korte tijd honderden vrijwilligers heeft en die muziek uitbrengt, zij noemen zich: First Light.
Dát hoop je. Niet de God die mee ten strijde trekt en voor Israël uit gaat, maar de God die ook verborgen was in een wolk overdag, als een vuur in de nacht.
Ik kwam het lied tegen omdat ik naar Netta op zoek ging. Zij won in 2018 het Eurovisie Songfestival voor Israël met het extravagante, eigenzinnige Toy. Hoe zou het nu met haar gaan? Ze is wars van het gangbare schoonheidsideaal van westerse vrouwen (en ook van veel Joodse vrouwen, die overdag met pruiken lopen: ik leerde ze herkennen in New York: altijd glanzend bruin steil haar, ik zag de pruikenkoppen op de tafels door hun verlichte ramen, als ik elke dag door deze Joodse wijk terug keerde naar mijn slaapplaats.)
De vijftien miljoen Joden op de wereld herbergen een zéér divers pluimage, maar wie nu in Israël woont zal ook ondergedompeld zijn in onrust, onzekerheid en zich wankel voelen. Iedereen kent wel iemand die nu in het leger zit of al gesneuveld is, zoals de zoon van de schrijver David Grossman in een van de eerdere oorlogen. Of iemand die familie is van een van de gegijzelden. Zoals bij Netta een medemuzikant. Dus zij bracht een, voor haar doen, hele sobere video uit, met een lied en enkel wat rozen op de grond…Breng ze thuis…Het is geproduceerd door die zelfde ‘First Light’-organisatie.
De zachte krachten lijken in Israël heel ver weg, terwijl ik mij, als in een visioen, óók kan voorstellen, hoe het ook had kunnen gaan, na de aanval van Hamas. Zelfbeheersing. Geen oorlog starten maar direct alle energie naar het vrij krijgen van de gegijzelden…Nu lijkt de geest definitief uit de fles; Israël raast in een alles verzengende verwoesting…Wie in het beloofde land wil komen moet ook pijn en plagen zenden. Wie keert dit Bijbelse verhaal?… De neutraliteit in beide liederen, ze klinken als roependen in de woestijn; te midden van het absolute geweld en de vernietiging: breng wat licht…
