Ik keer terug naar deze foto, die ik in de Eusebiuskerk in Arnhem heb gemaakt.Het toont de kruisafname van Jezus en de laatste ultieme zorg die zijn nabestaanden aan hem kunnen geven. Maria zijn moeder, Maria Magdalena zijn speciale vriendin waarvan er geschreven staat (niet in de Bijbel) , dat Jezus haar kuste en Johannes zijn lievelingsleerling. Maar alle gezichten zijn weggekrast. Dat is in 1578 en 1579 gebeurt tijdens de beeldenstorm. ‘Gewoon’ door christenen onderling dus, de opkomende protestanten tegen de katholieken. Je verminkt dus iets, wat wél een deel is van jouw eigen werkelijkheid, uit dezelfde evangelieën, de blijde boodschap, die jou óók voedt.
Het is het inherente geweld dat mij intrigeert. Wie gelooft in het gelijk van zijn eigen zaak, mag alles doen, alles is geoorloofd. Zo’n afbeelding van tedere zorg wordt geschonden, alleen omdat het hoorde bij de toegestane gebruiken van je eigen groep. Zo bevreemd het mij nu, dat Israël rondleidingen doet in verwoeste kiboetsen en dan zegt: hier speelden kinderen, hier sliepen mensen…Dan zie ik de totale verwoesting van Gaza en het is niet meer geworden dan zoals de krassen op de tekeningen in de kerk. Totaal geanonimiseerd, geen gezichten, geen mensen meer, er zijn berichten dat het leger de doden hebben gebulldozerd onder het puin van hun eigen huizen. Het is vooral de vanzelfsprekendheid van Israël die mij doet huiveren. Dat de internationale pers dit zo uitgebreid moet zien, de wereld dit moet weten, terwijl de wereld met de handen in het haar zit omdat deze niet weet hoe het geweld van Israël in de Gazastrook te stoppen.
Het eigen gelijk maakt blind en gevoelloos, er is geen ander meer, het geloof in de eigen zaak, de eigen missie, rechtvaardigt alles.
Je kunt bij jezelf een test doen: bij wie van jouw naasten kun je een verhaal vertellen met een geschiedenis, waar de ander ook aan jou verschijnt als iemand die pijn lijdt, zorgen heeft, liefde heeft gegeven? … Een verhaal met een kop en een staart, dat een begin heeft en een verloop kent en waar je de andere ook een toekomst in ziet lopen? Met of zonder jou, dat doet er uiteindelijk niet toe. Je kunt gescheiden van een ander, toch in verbondenheid leven. Zolang de ander niet aan gezichtsverlies lijdt, je het gelaat van de ander kunt ZIEN.
