Ik heb er enorm van genoten: tourist zijn bij het hoge water bij Deventer.
Ik wandelde eerst, vanuit het station naar rechts, de bebouwde kom uit. Zo fraai die wijdsheid, dat water, die stormachtige lucht, waar zwermen vogels met de wind in samenspraak waren.
Maar eerst kwam ik bij een park waarop nu een ‘vogeleiland’ is. Dat park is ontstaan uit de verdedigingswerken van de oude stadswal met een gracht eromheen al uit de tachtig-jarige oorlog, meer dan drie eeuwen geleden dus.
Net buiten de bebouwde kom, wandelde ik dus terug, naar Deventer. Ik heb dat ooit eerder zo gewandeld maar toen in de groene uiterwaarden, die nu dus onder water staan. De zandzakken verschenen in beeld: het water moet door de stad als het ware door een trechter, dus dan krijg je overloop, maar er was vooralsnog niks aan de hand. De stroom van het water ging omgekeerd dan wat ik had gedacht. Ik dacht dat het richting Zutphen zou zijn, naar onder, voor mijn gevoel, en dan naar Arnhem richting de Rijn en de Waal…Het puzzelt mij nog steeds: is dit het werk van de wateringenieurs en wordt dit water gestuurd om uiteindelijk in het IJsselmeer terecht te komen?
Water stroomt van hoog naar laag: dat zal het wel zijn; Het IJsselmeer is het dichtstbijzijnde laagste punt.
Ik genoot ook van de middeleeuwse binnenstad. Die rode dakpannen, de oude bakstenen, de smalle steegjes. Sinds New York kan ik dit extra waarderen. Die kleinschaligheid. En tegelijk de grootsheid van de Brink, het stadsplein. Omdat ik het nu vanaf het water naderde ervaarde ik ineens hetzelfde als in Venetië. Zó was het vroeger dus, die schepen meerden aan, zoals bij het San Marco Plein, zo werden de handelaren verwelkomt, dáár speelde al het leven zich af. En nu is het dus een groot terassengebied, vol café’s en restaurants.
Zo typisch Nederlands: een open lucht, bij een rivier, kleine huizen eromheen. Deventer heeft ook een prachtig stadhuis, tegenover de Lebuiïniskerk. Moderne architectuur, ingebed en ingeweven tussen de oude panden. Het blijkt één van de duurzaamste rijksgebouwen in Nederland te zijn en heeft in 2017 meerdere architectuurprijzen gewonnen. Ik zag in de ramen een motief van vingerafdrukken.
