JA! Ook op Times Square is gisterenavond een grote Menora aangestoken, en dat gebeurt deze dagen op allerlei plaatsen in New York; Bryant Park, Central Park, Hudson Bays, op Fifth Avenue, enzovoort. Zoals ook het Christmas Tree Lighting doorging, bijvoorbeeld op Washington Square bij de witte boog die, downtown, het begin van Fifth Avenue markeert.
Ik ben ergens zó klaar met al dat gepraat over anti-semitisme en die woorden: ‘Israël heeft het recht om zich te verdedigen.’ Kom aan : Israël is, qua invloed, een machtige en rijke grootmacht, en het is niet in verhouding hoe zo’n klein land met zo weinig inwoners een wereldwijde agenda bepaalt door een vertoon van absoluut geweld. Hoe iedereen moet buigen en geen enkele kritiek mag geven, want dat zou antisemitistisch zijn. Het is niet de stem van het Joodse volk waar naar geluisterd wordt: het is een rechts-extremistische regering die door eigen machtshonger gedreven, misbruik maakt van het eeuwige schuldgevoel dat het Westen heeft over het laten gebeuren van de Holocaust.
Het is als de sporen van de vos in de sneeuw langs mijn huisje. Zij lopen er nog steeds, die vossen, ook als ik ze nooit meer zie, na die eerste zomer, toen ze nog onbevangen waren. Zo woont, werkt, leeft het Joodse volk overal, in al haar kleurrijke diversiteit, en er is geen grote algemene deler van de mensheid die ze weg wil hebben, ze zou willen vervolgen, ze uit wil roeien. Het is als de verboden witte fosfor die Israël in zijn oorlogsvoering gebruikt: het eigen geweld maakt zichtbaar dat wie deze pleegt, geen bestaansrecht heeft.
Het adagio cantabile van Beethoven geeft me deze dagen tranen in de ogen. Dit tempo, deze verzachting.
