De grondtekst voor het humanistisch Jodendom komt uit Leviticus, het derde boek van de heilige boeken uit de Thora, het staat op het einde van hoofdstuk 19: Iemand die als vreemdeling in jullie land verblijft, mag je niet onderdrukken. Behandel vreemdelingen die bij jullie wonen als geboren Israëlieten. Heb hen lief als jezelf, want jullie zijn zelf vreemdelingen geweest in Egypte. Ik ben de Levende, jullie God.
Juist ja. En toen de joden Israël kregen van de internationale gemeenschap in 1948, deden ze dus het omgekeerde: alle bewoners, de Palestijnen, werden van hun grond verdreven en worden sindsdien onderdrukt. Het kan niet anders dan dat men naar vrijheid blijft snakken, want vrijheid is levensadem, onderdrukking is de stank van de dood en vernietiging.
Ik kwam deze zangeres tegen; Julia Boutros, ze heeft nu op YouTube een lied geplaatst met daarachter de beelden van Gaza, nu. De video is afgeschermd door de schokkende beelden, je moet er speciaal voor inloggen. Dus ik zocht naar haar achtergrond. Ze blijkt een beroemde zangeres te zijn, geboren in 1968 in Libanon, vader Libanees, moeder Palestijns met een Armeense achtergrond. Ze is christen. ‘Ze steunt zowel Hezbollah als Palestijnse verzetsgroepen’ zo staat er op Wikipedia, ook met benefietconcerten en de opbrengst van platen. Ik vond een ander lied: I Breathe Freedom en dan zie je, in de grootsheid van de uitvoering, het orkest, de massa die meezingt, ineens het radicaal andere perspectief dan die van het Westen. Er wordt door de staat Israël onrecht aangedaan, al 75 jaar en de staat Israël komt daarmee weg. Ook de humanistische Joden, die wél voor een tweestatenoplossing zijn en een vreedzame coëxistentie, worden onderdrukt.
De staat Israël lijdt aan een collectief ontkenningssyndroom omtrent de eigen wortels. Die zijn vanaf het begin verrot, want ze zoeken grond in onderdrukking en de dood. From The river to the sea: alles hoort het grondgebied van Israël te zijn. Maar de omkering is de agenda die Israël, met Amerika als machtige bondgenoot, aan het Westen heeft opgelegd: Het is antisemitisme als ‘de andere partij’ dit in hun mond neemt, want in de ogen van Israël is er geen ander.
Ik zag de film Farha op Netflix. Israël heeft geprobeerd deze film te laten verbieden omdat deze antisemitisch zou zijn. Gelukkig is dat niet gelukt. Een jonge Palestijnse regisseur vertelt over de Nakba: de ramp die in 1948 aan de bewoners van Palestina gebeurde. Het sterke is dat ze het je laat meemaken via een gat in het donker, door de ogen van een jong 14 jarig meisje op het platteland die ervan droomt om in de grote stad te gaan studeren. Dat zou gaan gebeuren en toen… Die kier van lucht door de deur, dat ‘sleutelgat’… je voelt heel erg de verbijstering mee, van dit meisje, die niet kan geloven wat ze ziet. Die bruutheid en wreedheid. Veel Israëlieten hebben sindsdien hun abonnement op Netflix opgezegd.
Eén van de gegijzelden heeft een van de Hamasleiders gezien, zo bericht de New York Times en gevraagd: hoe kun je al dat geweld op ons hebben afgevuurd, terwijl ook wij voor de vrede vochten? Het betreft een vrouw uit een overvallen kibboets, waar juist veel ‘vredezoekers’ woonden, wellicht gevoed met de woorden uit de tekst van Leviticus. De Hamasleider schijnt gezwegen te hebben…
Opvallend vind ik, dát zij hem heeft kunnen aanspreken. Dat kan alleen als er een klimaat is dat niet bestaat uit bruut geweld en onderdrukking. Dat overlapt de beleving dat gegijzelden banger waren voor de bommen van Israël, dan voor Hamas. Als reactie op de vetosteun van Amerika voor Israël, in de Veiligheidsraad, heeft Israël vannacht haar bombardementen verhevigd. Het grootste deel van de wereld, ook westerse staten, wil ondertussen een staakt-de-vuren.
