Dit account van Instagram zou iedereen moeten bekijken. Het is van een jonge Palestijnse journalist en haar eerste post is de tuin van haar huis, net toen de lockdown in Coronatijd begonnen was. Midden Oktober gaat ze kijken wat er na een bombardement van over is, je ziet dat de boom er nog staat. Je ziet kinderen waarmee ze toch speelt in deze tijd van verschrikking , hoe ze de wanhoop nabij is en dan tussen de vluchtelingen stroom een oude vrouw ontmoet die alleen haar dieren, o.a. een parkiet en een klein schildpadje, heeft meegenomen, ze zitten tussen de lappen in een geïmproviseerd tentenkamp, maar de vrouw glimlacht, kijkt om haar heen en zegt: dit is toch mijn eigen koninkrijkje. Maar je ziet ook vreselijke beelden in close-up van verwonde huilende kinderen, liggend op de grond…etc.
Je ziet haar voor 7 Oktober het leven leiden van een jonge vrouw, in leuke poses en kleding, zich tegelijk welbewust dat ze in een openlucht gevangenis leeft, maar er toch van houdt om van haar leven het beste te maken.
En dan zie je dat ze haar blauwe Press-uniform uitdoet, want dat is gevaarlijker dan haar burgerkleding en uiteindelijk maakt ze de moeilijke beslissing om toch te vertrekken uit Gaza, als ze de kans krijgt. Onschuld verloren, het leven verwoest , zoveel doden…ze raakt sprakeloos, maar ze plaatst nog steeds berichten op Insta, zonet was het een videofilmpje van een collega-journalist die gebleven is, van schommelende kinderen tussen het puin, wat dan even haar hart verwarmt. Eerder maakte ze op de vlucht van Noord naar Zuid, een filmpje van witte ganzen bij het water, dat geeft lucht, maar het duurt maar twee seconden, want toen begonnen de bombardementen weer.
Hoe lang nog deze absolute ellende en verwoesting, terwijl de hele wereld toekijkt hoe een natie haar eigen trauma op een ander volk weer tot werkelijkheid maakt? De slachtoffers worden daders en ze kunnen het zelf niet stoppen. Moeder noemde dat De Erfzonde, en daar keek ze mij vragend bij aan; of je dat de andere dan kunt vergeven? …
