Nou ja, dit is wel heel grappig. Ik dacht iets te melden over ‘mijn’ bosmuisje in het boshuisje. Tegenwoordig is er eerst een plaatje en daarop volgt de tekst. Dus ik typte bij de ‘image generator’ in: Bosmuisje in boshuisje. Daar kon deze niks mee. In geen enkele stijl komt er ook maar iets tevoorschijn wat op een Bosmuisje zou kunnen lijken. Bij de realistische stijl, kwam er een Nederlands grachtenhuisje. Toen deed ik Chatgtp. En meteen kwam er bovenstaande tekst uit.
Nou snap ik dat ook kinderen in de lagere schoolleeftijd gecontroleerd moeten worden of hun opstel wel van hunzelf is. Maar hoe? Bovenstaande tekst is helemaal oké, ik kan aan niks afleiden dat het niet door een mens is geschreven.
Het heeft ook iets engs. Je zou een kind voor dit opstel een negen kunnen geven: het is levendig en met fantasie geschreven en getuigt van een grote taalvaardigheid. Een slim kind verandert enige woorden om het minder perfect te maken; klaar.
Ik voeg hier maar mijn eigen plaatje toe: een foto van een schilderij in het Kröller-Müller Museum dat ik op 23 September maakte. Het is uit 1538, uit België van een anonieme schilder: Stilleven in een kast. Niét helemaal stil, getuige het muisje in de rechteronderhoek. Zó lang speelt het thema al. Het thema van het bosmuisje dat ergens onzichtbaar aanwezig is en die haar sporen achterlaat door middel van kleine zwarte keuteltjes. Ondertussen heb ik werkelijk alles afgesloten in blikken. Vacuüm verpakt in plastic ging gaandeweg ook niet meer helpen: een rookworst was tóch aangevreten. Toen hoopte ik nog dat ik dit onzichtbare bosmuisje kon aansporen om voor de winter een andere woonplek te zoeken. Ik vermoed dat deze zich nu ergens afspeelt onder mijn huisje, dat immers uiteindelijk op wielen staat. Wellicht met zachte bladeren en veertjes bekleed, zoals in de tekst van Chatgpt…
Maar nee; het muisje is er nog steeds. En het wordt wél zielig. Eerst knabbelde het aan een kaarsstompje dat op tafel lag. En nu aan een stukje hout dat ik van het strand had meegenomen. Het zout zal wel voedzaam zijn, schat ik zo in. Het voelt alsof ik het muisje de hongerwinter in heb gestuurd. Maar ja, ik ga haar toch niet adopteren, zoals iemand voorstelde. Want dan voel ik me welhaast verplicht om toch iéts werkelijk eetbaars en lekkers neer te zetten. Mijn bosmuisje is niet zo gelukkig misschien als in de tekst van Chatgpt. Daarentegen zou ik dat bosmuisje wel kunnen zijn, in mijn boshuisje.
