Ik word wakker van de storm die raast. Dat klinkt anders dan in het bos, het brult meer. Zijn zo die Maasduinen ontstaan, duinachtig landschap, stormen die het zand in de vlakten deden opwaaien, waar allengs begroeiing en bomen zich nestelden?
Ja! Gisteren toch een wandeling gemaakt. De zon scheen, de lucht was blauw en dat zou tot één uur in de middag duren. Ik moest dus naar buiten, al was ik dat aanvankelijk niet van plan.
Ik slenterde de deur uit, met een grote nadruk op slenteren. Heel fraai, dit rondje rondom het park. In de zon was het goed toeven en de eerste katjes bloeiden al. Precies toen het bewolkt werd, koude wind begon te waaien en het afkoelde, was ik terug.
Thuis gekomen bekeek ik de laatste afleveringen van Tales of the City op Netflix. Hartverwarmend. Het is mij eerder ontgaan, de serie is van 2019 en het vervolg of eerder een remake dus, van een langlopende tv-serie die al uit 1993 stamt. Je maakt drie generaties Queer-mensen mee, en enkele hetero’s , in een groot huis op een heuvel in SanFrancisco. De eigenares is een transvrouw en ze wonen er zoals ik dat zelf ook ooit wel wilde: als een familie bij elkaar, betrokken en liefdevol.
Het doet je realiseren dat er in vijftig jaar tijd toch echt wel veel veranderd is in de Lhbtq+ wereld, zoals die nu dan heet. Dat transvrouwen in de generatie van mijn grootouders nog als freaks werden gezien, uitschot van de samenleving. Hoe de aidsperiode de oudere witte homoseksuele man wel degelijk gevormd heeft; dat degenen die nu leven de overlevers zijn. Hoe de huidige generatie het van belang vindt om alles tot de puntjes te benoemen, want je mag niemand meer vergeten. Wat haar weerslag heeft in al die verschillende soorten vlaggen, waar de regenboog, maar een onderdeel van is geworden.
Persoonlijk vond ik het wel aangenaam om in de grote GayPride in New York al die verschillende vlaggen te zien, waarin ook het land van herkomst en bevolkingsgroepen verwerkt waren van Jamaica tot het Jodendom, van Arabisch en Black Lives Matter, naar Leer en Aseksueel.
Tegelijk ben ik het wél ook eens met L. van de vrouwengroep: Geef mij maar alleen die ouderwetse regenboog waar alles in samenkomt. Vind ik ook, omdat het ook de vredesvlag is.
Een van de hoofdrolspelers uit de serie, Elliot Page, speelt daar een jonge vrouw, maar is de laatste jaren een transitie in gegaan naar trans-man. In interviews met hem zie je dan toch ook, hoe elke coming-out ook in de huidige tijd voor de meesten een ware worsteling blijft.
Voor mij is het boek van Splinter Chabot; Confettiregen, daar een goed voorbeeld van. Al is zelfs het nest waar je uit voorkomt volkomen vooruitstrevend en tolerant, je moet zélf gaan houden van degene die je bent. Dat is een opgave voor iedereen en Elliot Page zegt ook ergens: ik ben heel blij met de Queer-gemeenschap om mij heen, en ja, misschien ben ik nu een nieuw rolmodel voor de jongste generatie, maar uiteindelijk is de afstand tussen Queer en hetero niet zo groot: het gaat allemaal om zelfacceptatie.
