In wat voor land leven wij, waar we op de 35ste plaats staan wat betreft de leesvaardigheid van de jeugd? Waar de Nederlandse bischoppen het advies van de paus NIET gaan opvolgen dat het oké is om homo- stellen de zegen te geven? Waar het niet gewoon is om je gigantisch welvaart vanzelfsprekend een beetje te delen; waar er een spreidingswet in het leven moest worden geroepen omdat het kennelijk een linkse hobby is geworden om niet door en door egoïstisch en egocentrisch te zijn?…
Ik keer maar terug naar het eenvoudige licht, de lichtvoetige vogelpootjes in de sneeuw en denk dat de bewegingen in het leven als de vogels zijn die hier door de bomen vliegen en af en toe rusten op een dunne tak.
Mensen komen en gaan. Je verliest ze door de dood, door zelf nog niet gekende alzheimer, door het blijven zitten in de eigen bubbel en de zelf affirmerende werkelijkheid en gevoelens, ja ook dus door datzelfde egocentrisme zoals dat in het groot ook aanwezig is.
Ik hoorde mezelf hardop zeggen dat na mijn dood, ik gerust in de klikobak gegooid mag worden en maar één wens heb: niet door een katholieke priester te worden begraven. Ze zeggen dat de God van de Joden een wraakzuchtige God is, en dat blijkt nu wel: Israël toont geen mededogen, schendt zelfs graven, op zoek naar gegijzelden, is het excuus.
En het christendom heeft, helaas, een wereldwijde katholieke kerk voortgebracht waar het spreken met een dubbele tong de norm is geworden en alles verteerbaar moet worden gemaakt door een zalvende saus van de naastenliefde.
Was het maar gebleven bij de berichten uit het Nieuwe Testament van ‘gewoon’ die uitzonderlijke man die zich in zijn leven vooral bekommerde om de zieken, de blinden, de melaatsen, de armen; kortom de kwetsbaren, en de tollenaars hun schuld vergaf. Gewoon geboren in het volk als zoon van een timmerman, een voederbak als zijn eerste slaapplek, gewoon wat vissers op een strand gevraagd of ze hem wilden volgen. Die door de toenmalige macht gekruisigd werd en waar de machthebber, het volk liet beslissen over zijn lot. Het is een ijzersterk verhaal dat door de mensheid is voortgebracht.
Dié beweging: maatschappelijk mislukken en toch doorgaan en dat dan ‘goddelijk’ noemen, dat wil zeggen het associëren met een vitaliteit die je laat verrijzen uit de menselijke gevangenis van het ‘ikke, ikke, ikke en de rest kan stikke’…
Tja…waar ik heen wil met dit blogje, weet ik niet. Als een vogeltje dat even wil rusten, en dan gewoon maar verder vliegt.
