De eerste dagen van een nieuw jaar voelen nu aan als langzaam opstarten. In het wijkcentrum was je zo’n eerste week alleen maar iedereen ‘de beste wensen’ aan het toezeggen, gecombineerd af en toe met een praatje over; waarop je goed terugkijkt en wat je eventueel anders wilt gaan doen. Op mijn beginscherm kwam vanochtend vroeg deze foto. Ik liggend in het gras bij de Hudson River en dan mensen zien die hun hond uitlaten. Typisch New York, dacht ik toen ook al: die machtige skyline en dat gewone gekeuvel en geslenter bij het water.
Ik zag de film Maestro, over het leven van Leonard Bernstein en alle muziek die je hoort, heeft hij gecomponeerd. Alle flarden, gecombineerd met filmbeelden geven een alomvattend gevoel rondom dynamiek, swung, heftige melancholie én levenskracht. Wat een prachtige film. Het gaat nog meer over de relatie die hij heeft met zijn vrouw Felicia, terwijl hij, biseksueel, ook relaties had met veelal jongere mannen. Het blijft voor mij heel goed inleefbaar: Hoe dat naast elkaar kan bestaan, hoe hij werkelijk hield van haar en tegelijk trouw moest zijn aan zijn levensenergie…Dat laatste spat van het scherm, ook in zijn dirigeren. Daarna keek ik naar filmpjes van de echte Bernstein; wát een expressie!
Gisteren, terwijl de grijze regen langs het huisje stroomde en de wind door het bos heen raasde, heb ik de hele serie Berlin gekeken. Het komt uit de wereld van Money Heist wat een wereldwijde hit is geweest. Dit verhaal speelt zich tevoren af: Berlin, de broer van ‘de professor’, het brein achter de grote bankoverval, zet hier zijn eigen kraak. Het stelen van kostbare sieraden, met de waarde van 44 miljoen. Het is dus gemaakt door dezelfden en wéér zijn het de emotionele banden die groeien tijdens de kraak en het ontvluchten van de politie, die je gekluisterd aan het scherm houden. Hier nog sterker, de absurde kloof tussen het verstand en het gevoel. De hele kraak is in uiterste perfectie en heel ingenieus gepland en uitgevoerd, maar het is het persoonlijke emotionele binnenleven van een ieder die steeds roet in het eten gooit.
En toen gaf het algoritme mij vandaag ook dit. Heel toepasselijk bij zo’n opstart van een nieuw jaar. Die reis die de leden van ABBA samen gemaakt hebben; van huwelijken naar vriendschap en dan op hoge leeftijd weer nieuwe muziek kunnen maken. Die woorden, in dit liedje, ze zeggen alles.
