Een fijn weekend gehad in een huisje aan zee. Heerlijk uit eten in een gezellige strandtent, felle discussies bij de traditionele kaasfondue. A. merkte uit zichzelf op: dat we het hartgrondig oneens met elkaar kunnen zijn, alhoewel in de basis wel met veel overeenkomsten, maar we open blijven staan naar elkaar en benieuwd. Hoe ze dat kan waarderen. De groep bestaat al twintig jaar, ik heb deze zelf opgericht.
Vlak voor vertrek, een potje zitten huilen. De buurman is overleden en was al onder de grond. Op mijn kerstgroet had ik nog gevraagd hoe het met hem is. De laatste keer dat ik hem sprak zei hij ‘redelijk’, maar ik was er zelf niet gerust op. 33 jaar naast elkaar gewoond. Zoveel gesprekjes in het gangpad. We volgden elkaars reilen en zeilen over het werk, de gezondheid, de familie. Elk gesprekje eindigde dat we vooral van het leven moesten blijven genieten, want je kon zomaar ‘onder de zoden zijn’, zoals hij dat dan zei. En nu zie ik ineens op de rouwkaart, die ene vogel die van de zwerm weggevlogen is, naar de zon.
