Ik kom maar met mate op het internet.
Deste interressanter, om de avond dat Fitna, the movie verscheen, wel het internet bij de hand te hebben.
Ineens voelde ik de spanning, het explosieve, de vibratie van de virtuele werkelijkheid.
Eerst lukte het niet om de film te bekijken. En vervolgens, gedurende de avond zag ik 1 minuut en dan liep hij weer vast, 2 minuten en 52 seconden, 3 en een halve minuut enzovoort. Uiteindelijk om ongeveer 23.15 uur heb ik het als geheel kunnen bekijken.
Tussendoor zitten surfen op gelinkte sites wereldwijd. De eerste reakties, tot op de seconde aangegeven, wanneer geplaatst. Het leek wel of iedereen naar iedereen zat te kijken.
Wat besluiten we? Worden we kwaad of nemen we het maar niet serieus?
Het voelde net aan, als wanneer het gaat sneeuwen. Je rent naar buiten en probeert een sneeuwbal te maken. Soms lukt dat wonderwel goed en snel, soms deugt de sneeuw niet en wil het maar niet pakken.
Bij Fitna, the movie lijkt de sneeuw niet te deugen, gelukkig.
Kopieer en plakwerk is natuurlijk ook maar tweedehands. Terroristische gruwelen hebben kennelijk beroep gedaan op de common sense, in de letterlijke betekenis: mensen zijn diep in hun hart geen monsters , we willen allemaal de vrede, uiteindelijk.
Ondertussen is de reaktie van "de moslims" in Nederland ook knap.
Ik weet nog, dat vlak na de treinkaping bij Beilen en de gijzelneming in het indonesisch consulaat, mensen achteruit deinsden als ze me zagen. Speciaal bij bushaltes en in treinen.
Ik had net een mislukt krullenpermanent en leek plotsklaps op een Molukker, vandaar.
Als een politicus dan ook nog had geroepen dat mensen met een kleurtje niet welkom zijn in Nederland, ik weet niet wat ik dan had gedaan. Ik was ook maar een bokkige puber, in die tijd.
Ik moet bekennen, dat bij het eerste vrijgegeven profiel van Mohammed B. ik dacht: dit had ik ook kunnen zijn. Idealistische jongen, schreef stukjes in het wijkblad, probeerde een ruimte voor zijn club voor elkaar te krijgen. Niet gelukt en wat doe je dan?
De grens tussen extremisme en "het normale" is soms maar heel dun. De menselijke geest kan onverwachts raar uit pakken.
Sarah Kroos heeft het in haar voorstelling Bries over de Knusheidkorst.
Met rustieke kaarsen in huis en allemaal gezellige dingetjes, lekkere hapjes, een halfslachtige relatie waar je je eigenlijk maar alleen in voelt, enzovoort, hobbelen we door ons burgelijke opperbeste bestaan.
"We zitten hier gezellig in de schouwburg en als er brand uitbreekt dan weten we héél goed waar de nooduitgangen zijn. Maar wat, als de brand om ons heen is? Overal, alleen nog niet hier, wat dan?!!!"
