Herinnering

Er zijn tijden geweest, dat ik het vreselijk vond om te vergeten. Ik wou niet vergeten: met name niet al die mooie, gloedvolle momenten die je met anderen beleefde. Die momenten van intense verbondenheid en saamhorigheid: alles moest kunnen blijven zoals het was. Dat zijn toch de momenten die als cement moeten dienen, als lijm, waarop je het huis van de liefde en vriendschap verder bouwt? Vergeten is verraad, is ontkenning, is afdwalen en... opnieuw beginnen?

Sinds het boek van Douwe Draaisma Waarom het leven sneller gaat, als je ouder wordt, vind ik het allemaal BEST. Ik ga mijn geheugen niet aansporen om iets alsjeblieft te mogen blijven herinneren, want herinnering dient ervoor om de toekomst gestalte te geven, aldus Draaisma. Je herinnert je dus, wat je in het hier-en-nu nodig hebt, om actie te kunnen nemen naar een toekomst die bij je past. Een toekomst waarin je wellicht veel dichter bij je eigenste eigen bent, waar je meer samenvalt met je diepste verlangens, dan voorheen. Dus kun je je ook plotsklaps dingen herinneren, waarvan je niet meer wist dat je het bij je droeg! Dat is toch leuk: je brein als een gigantische grabbelton, vol verrassingen.

Pijnlijk is het, om je soms los te moeten scheuren van iets, iemand, een omgeving die je zo dierbaar is, maar waarvan je toch weg moet. Een troost is, dat het toch ergens bij je blijft. Als het nodig is, glij je vanzelf weer over dat oppervlak, maar nu als een slang die een nieuw vel heeft gekregen. De titel van het boek, herken ik overigens helemaal niet. Ik vind het leven tegenwoordig juist verrukkelijk langzaam gaan. Alsof, omdat ik niks meer hoef te onthouden, ik alles des te intenser en feller beleef dan voorheen.