Gisteren, naar aanleiding van een tekst van een oude woestijnvader uit de 4 e eeuw, over geestelijke kennis, lag de vraag in ons midden: Hoe weet je nu dat je de juiste keuzes maakt, dat je groeit, dat je op het goede pad bent?
Sommigen zeiden: "ik weet het niet hoor, je bent ook afhankelijk van anderen. Soms doe je iets wat je volgens je eigen, diepste geweten niet zou doen." En : "Trial and error, dat is mijn weg."
Een ander vertelde over een droom: Zij moest ooit zeer tegen haar zin in verhuizen en ze bad God om uitzicht. Ze kreeg een droom van een groen-blauwe rivier waar ze op dreef en de rivier maakte een langzame bocht. Aan beide oevers waren ramen met de luiken gesloten, maar vlak na de bocht stond van 1 raam de luiken open en daar zag ze allemaal oude mensen met elkaar praten.
Jaren later liep ze in het verzorgingtehuis van ouderen waar ze met hart en ziel vrijwilligerswerk deed en de vloer was blauwachtig, groenig. Haar droom schoot haar weer te binnen en ze wist dat God haar weer geleid had, toen.
Ze was emotioneel toen ze het vertelde, zo zeker en stellig.
Ik reageerde: "Ja, dat is jouw interpretatie van een droom, die je open heeft gemaakt om een verandering daadwerkelijk aan te gaan. Maar stel dat dezelfde droom de reden was om persé niet te verhuizen, of om je ingeklemd te voelen, zonder uitzicht, alleen maar oud worden, stel dat het je verbitterd had gemaakt, was de droom dan ook van God?"
Ja, mijn nuchterheid wint dan. God moet je niet overal bij halen.
Weer een ander zei:'"Ooit zei een dominee tegen mij: Houwen en bouwen, houwen en bouwen, dat is het enige wat telt.
Het is mijn levenmotto geworden: Bereid zijn om alles van je zelf af te laten breken."
Opmerkelijk voor een man die lang dominee is geweest, maar zijn beroep aan de wilgen heeft gehangen omdat hij échte geestlijke kennis niet aan zijn gemeente kon slijten.
Al die onzin, dat kleinzielige GEDOE in de gemeente, wat had dat met God te maken, verzuchtte hij ooit.
De abt zei dat het voor hem om een gevoel ging, waarvanuit hij leefde: dat hij als het ware op de bodem van zijn ziel wandelde. Dán was het goed, wat hij ook deed en hoe het ook uitpakte...
En ik? Ik kom niet verder dan het woord: Ontvankelijkheid.
In de stilte iets ervaren dat je richt, recht op laat staan, tussen hemel en aarde, tastend en alert tegelijkertijd.
De richting van het goed- gaan, is de richting wanneer je loslaat.
