Afgelopen Zondag was het Open Kloosterdag of ook wel : Roepingenzondag.
Veel kloosters door het hele land zetten hun deuren open.
De vrijdagavond ervoor, zag ik een aantal zusters die met een soort berustende welwillendheid de dag tegemoet zagen.
Let wel: eigenlijk laat je vreemden zomaar koekeloeren in je huis en mogen die ook zomaar allerlei direkte, schaamteloze vragen stellen omtrent jouw levenskeuze!
Kloostertourisme, dat is het vaak, maar ja, je doet het voor die éne die échte belangstelling heeft...
In de Trouw een verslagje van Wim Boevink over zijn bezoek bij de Congratie van St Jozef in Amersfoort. Die is in het nieuws geweest omdat zij 36 jaar lang ene zuster Leontina hadden geweigerd, nadat die was weggestuurd na 14 jaar kloosterleven. Hij ontmoet er 57 zusters in de winter van hun leven.
"Verlangde ze hiernaar, zuster Leontina? En naar die eetzaal, die ruimte vol tafels en plastic bloemenstukjes en op het middagmenu kalfssoep en griesmeelpudding?"...
Ja, dat ziet het blote oog: krakkemikkige mensen bij elkaar in een verjaard, oudbollig interieur en 'iets' hetzelfde in de houding: "sober en opgewekt", meldt Boevink.
Ik vind het zo'n oneerlijke strijd, die tussen het zichtbare en onzichtbare!
Nooit kun je tastbaar maken, wat de onzichtbare voeding is die kloosterlingen een leven lang bij elkaar houdt. Letterlijk en figuurlijk.
Je ziet de buitenkant, maar niet het innerlijk.
In Las Vegas zag ik ooit de beroemde Belagiofontein: een giga-giga waterplas vol verschillende fonteinen, die op de maat van klassieke muziekstukken de mooiste, kleurige waterballetten tevoorschijn toverden.
Oooooo, aaaaaah! Wat mooi!!!
Computerbestuurd.
Je laat je verbijsteren door al die uiterlijke pracht en dat is oké.
Maar wie laat zich nog verbijsteren en sturen door alle innerlijke pracht?
