Heel veel mensen denken dat "spiritualiteit" iets zweverigs is.
Kontakt met het Hogere of paranormale verschijnselen of men denkt aan godsdienstfanatici.
Maar spiritualiteit begint zeer basaal: bij en in jezelf.
Wanneer is er sprake van innerlijke groei en bloei?
Nou, allereerst als je groeit en bloeit in je dagelijkse aktiviteiten. Als je nieuwe dingen leert en grenzen doorbreekt in jouw dagelijks omgang met anderen.
Mensen zijn geneigd om in hun eigen gedragcirkeltje rond te draaien.:
"Zó doe ik dat, zó ben ik"...
Tegelijk kunnen ze daarbij een vaag, diffuus verlangen hebben naar iets anders: "vrijheid", "vrede", "rust", noemen ze dat dan.
Áls ... de wereld, een naaste, je werk, je kind, je familie etc., nou anders was, dan was het voor mij ook anders...
Maar helaas: elk keer komen ze weer hetzelfde tegen: ze komen in feite zichzelf tegen.
Dezelfde onrust, angst, emotionaliteit.
HIER begint spiritualiteit: niet de wereld om je heen hoeft te veranderen: als jij zelf verandert, wordt alles anders.
Het kadootje bij spiritualiteit is, dat wanneer je je eigen gemoedgesteldheid waarneemt én geen genoegen meer neemt met de eindeloze herhaling daarvan, er zich vanzelf een nieuwe horizon aan je openbaart.
Bijbels gesproken is het de graankorrel, die eerst moet sterven alvorens het nieuwe vruchten kan dragen.
